นิยาย The Duo Family

The Duo Of Family
นิยาย : รัก ,มังงะ(Manga)
พึ่งแต่งเป้นครั้งแรกครับ!


ตอนที่ 1 ครอบครัวเดียวกัน


ติ๊ก! ติ๊ก! ติ๊ก!
“ฟี้~...ฟี้~”
“นีโอ”
“เช้าแล้วตื่นได้แล้ว” เสียงของชายวัยกลางคนปลุกลูกชายตัวเอง...
“ขอนอนอีกนิดสิครับพ่อ วันนี้มันวันจันทร์นะ!” ลูกชายขี้เซาตอบพ่ออย่างงัวเงีย..
“ก็นั้นแหละ วันจันทร์นะ!”
“เอ๋...วันจันทร์!! หวา..!” นีโอ รีบลุกออกมาจากเตียงของตนเองด้วยความรีบร้อน!
“พะ..พ่อ..ตอนนี่กี่โมงแล้วล่ะ!!”
“อีก ประมาณ 20 ก็จะ 8 โมงแล้วล่ะ”
“หว่า..”นีโอ รีบล้างหน้า แปรงฟัน และทำ ธุระ ส่วนตัว อย่างรีบร้อน!
“เอ้า! นีโอ ข้าวเช้าล่ะ!” “เรียว”ถามลูกชายตัวเอง
“วันนี้ขอเว้นหนึ่งวันนะพ่อ ผมไป โรงเรียน ก่อน!” นีโอ พูดรีนร้อน
“เอ้า! แล้ววันนี้พ่อจะกินอะไรล่ะ”
“แอ๊ด” เสียงเปิดประตู
“พ่อเอาขนมในตู้เย็นกินรองท้องไปก่อนล่ะกันนะครับ”
“ไม่ไหวๆ เลย” เรียวบ่น
“ปัง” เสียงกระแทกของประตู
ตึก..ๆๆ ตึกๆๆๆๆ นีโอ วิ่งสุดชีวิต..
“สายแล้ววววววว!!” นีโอ ตะโกน
“แฮ่ก..แฮ่ก..” เขาหอบ อยู่หน้า โรงเรียน ของเขาเอง
“เกือบไปแล้ว!” นีโอ อุทานในใจ
เขารีบวิ่งเข้าไปในอาคารเรียนที่เขาเรียนอยู่ และวิ่งไปยังห้อง ห้อง b2 ซึ่งอยู่ชั้น 3 ของตึก
นีโอวิ่งมาถึงยังหน้าห้อง b2 ทันทีที่เขาเปิดประตูห้อง!
“ครืด~!”
“นีโอ!!” สิ่งที่นีโอเห็น คือเพื่อนซี้ของเขากระโจนเข้ามา
“เฮ้ย” นีโอย่อตัวลง
“โครม” เสียง “ชาน” เพื่อนซี้ของ นีโอ กระแทกกับผนัง
“เอ๊ะ!?..เอ๋!?..”นีโอ งง
“นีโอ!! ฮ่าฮ่า..วันนี้ทำไมมาสายล่ะ!” ชาน ถามเพื่อนสุดรักของเขา..
“อ๊ะ..เอ่อ..พอดีเมื่อวานทำการบ้านที่เหลือจนดึกน่ะสิ..” นีโอ ตอบด้วยเสียงเหนื่อยล้า..
“เห...นายยังจะทำอีกเหรอก็แค่การบ้าน”
“แต่ว่านายรู้ได้ยังไง ว่าฉันมาถึงหน้าห้องแล้ว” นีโอ บ่นพึมพำ
“เห!? อะไรนะ” ชาน ฟังไม่ออก
“ปะ..เปล่า! ไม่มีอะไร” นีโอ ร้อนรน
“ขอฉันไปนั่งที่ก่อนล่ะกัน..”
นีโอ เดินไปทางโต๊ะเรียน ที่อยู่ริมหน้าต่าง แถวเกือบหลังสุด พร้อมกับจัดวางกระเป๋าหนังสือลงบนโต๊ะ...
“นี่ๆ...ได้ข่าวว่าวันนี้มีนักเรียนใหม่มาแนะ..”
“เอ๋!? จริงเหรอ”
“อื้ม! ได้ยินว่าเป็นผู้หญิงด้วยนะ”
“เอ๋!?” นีโอ หันหน้าไปตามเสียงของหมู่นักเรียนสาวที่คุยกัน
“เอ๋...จริงเหรอ..น่าจะเป็นผู้ชายน้า~!”
“ถ้า ชาย ก็คงดีนะสิ! คิคิคิ..” หมู่นักเรียนสาวคุยกันอย่างสนุกสนาน..
“เอ๋ นักเรียนใหม่?” นีโออุทานอย่างเบาๆ
“เห....นายไม่รู้หรอกเหรอ ว่ามี นักเรียนใหม่ ย้ายมาที่นี่ และห้องนี้ด้วย!” ชาน ตอบ..!
“.. ไม่รู้สิ..ไม่เคยสนใจด้วย..”นีโอ ตอบแบบเย็นชา
“โถ่...นายก็เงี้ยะแหละนะ เรียนก็เก่ง หน้าตาก็ใช้ได้ แต่ทำไมไม่สนใจ พวกสาวๆเลย!” ชาน ตอบแบบประชด เพื่อนชาย
“เอาน่ะ!...” นีโอ ตอบแบบ ประชด เช่นกัน!
“กริ๊ง!!!” เสียงกริ่งดังขึ้น
“อ๊ะ! ได้เวลาเรียนแล้ว ขอไปนั่งที่ก่อนนะ” ชาน พูด
“อืม..ไปเถอะ..ขอพักเหนื่อยซักพัก” นีโอ ตอบ

ผ่านไป เกือบ 10 นาที
“ครืด~!” เสียงเปิดประตู
“อ๊ะ! คุณครูมา” นักเรียนบางคนตกใจ
“อ่า...นักเรียน นั่งที่!” เสียงของครู ชาย “ฮิซาชิ” พูดบอกนักเรียนในห้อง
คาบแรก คือ “โฮมรูม” ในตอนเช้า
“เอาล่ะเรื่องแรก....วันนี้ทุกคนคงมีการบ้านมาส่งใช่มั้ย”
“ครับ...ค่า..” นักเรียนทุกคนตอบพร้อมกัน
“หึหึ...ดีนะที่นั่งทำเมื่อคืน ครบซะทุกวิชาเลย” นีโอ ดีใจเงียบๆ พลางหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่าน
“ต่อไป...เรื่องที่สอง!” ครู ฮิซาชิ พูดต่อ..
“วันนี้ นักเรียนทุกคน คงจะทราบข่าวกันแล้วนะ ว่าจะมีเพื่อนจากที่อื่นใหม่ย้ายเข้ามา ที่นี้” คุณครู ฮิซาชิ พูดอย่างคล่องแคล่ว
“ครับ..ค่ะ..”คุณคนตอบอย่างตื่นเต้น! ย้กเว้น นีโอ ตั้งหน้าตั้งตาดูหนังสือเรียน
“เอ้า! เธอ เข้ามานำแนะตัวกับเพื่อนหน่อยสิ” คุณครู เรียกนักเรียนใหม่ให้เข้ามาในห้อง

“ฟ้าว~! พรึบ พรึบ” ลมพัดหน้ากระดาษหนังสือ พลิกหน้าอย่างรวดเร็ว
ที่คั่นหนังสือของนีโอ ได้ปลิวไปอีกทางของห้อง นีโอจึงหันตามไปดู

สายลมที่พัดผ่านเข้ามาในห้อง...และ หญิงสาว ที่เดินผ่าน สายลม
เส้นผม สยายตัวไปพร้อมกับสายลมที่พัดผ่าน

ทุกคนในห้องเรียน ต่างตรึงตากับหญิงสาวคนนั้น
หญิงสาว ได้เดินมาหยุดที่กลางห้อง!

“สวัสดีค่ะ! ดิฉันชื่อ ‘ เนเน่ ’ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ!” เสียงของ หญิงสาว คนที่เอ่ยขึ้นมา
ทำให้ นีโอ ที่กำลังมองที่คั่นหนังสือ ต้อง ชำเหลือบตามามอง

เขาตกใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้า เด็กสาว ตัวพอๆ กับเขา ผมยาวที่แสงสะท้อนของอาทิตย์..
“สะ....สวยมาก…สวยเหลือเกิน” นีโอถึงกับต้องหลุดพูดคำที่ตัวเอง ไม่คิดว่าจะเอ่ยขึ้นมา...
ทั้งห้องเรียนหยุดชะงัก..เสียงเงียบเหมือนราวไม่มีผู้คน...
คุณครูจึงได้ อธิบายต่อว่า …
“พอดีแม่ของเธอได้ย้ายมาอยู่ในเมืองนี้น่ะ เลยต้องมาเข้าโรงเรียนที่นี่”
“เอาล่ะ งั้น เนเน่ ไปนั่งโต๊ะข้างหลังหลัง นีโอ ล่ะกัน”
“เอ๋..!?” นีโอ อุทานในใจตัวเอง..
คำพูดของครูทำให้ นักเรียน ชายทั้งห้องและนักเรียนหญิงบางส่วน ได้จ้องไปที่ นีโอ! เขาถึงกับเสียงสันหลังแว๊ป..หนึ่ง
“ครืน” เสียงขยับโต๊ะเรียน ที่มาจากด้านหลังของนีโอ...
“เอาล่ะ..” เสียงครู ทำให้นักเรียนหันกลับมา
“เช้านี้..โฮมรูมเพียงเท่านี้ละนะ ดูแลเพื่อนใหม่ด้วยล่ะกัน” ครู ฮาซาชิ พูดจบก็เดินออกไปนอกห้อง
“ครืน~! ปัง!” เสียงปิดประดูเบาๆ
ทันใดนั้น!!
“ครืน...ครืด..ครืน..คราด” เสียงลากเก้าอี้ในดังขึ้นหลายตัว
ผู้ชาย ในห้องตรูกรูมาทางนีโอ
“เฮ้ย!! นีโอ ทำไมแกถึง…”
“น่าอิจฉาเป็นบ้า”
“แกใช้ไสยศาสตร์เหรอ”
“อะไร...แกดีใจจนพูดไม่ออกเลยเรอะ”
นีโอ ยิงกระหน่ำ ด้วยคำถาม จนฟังแทบไม่รู้เรื่อง
“อะ..เอ่อ...คือ” นีโอ เอ่ยขึ้น
“แกจะพูดอะไรเหรอ...”
“มีอะไรก็บอกได้นะ” ชานเซ้าซี้
“เอ่อ..คือ..” นีโอ พูดอึกอัก
“มีอะไรก็รีบพูดมาเลย” ชายในห้องพูดรีบร้อน
“เอ่อ..ช่วยหยิบที่คั่นหนังสือ ที่ตกตกนั่นให้หน่อย” นีโอพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ พลางชี้ไปยังที่คั่นหนังสือบนพื้น
เหล่าผู้ชาย ทำหน้าอึ้ง
“เฮ้อนี่แหละน้าแก! เหมือนเดิมทุกที” ชานบ่นประชด
“ครืด~!” เสียงเปิดประตู
“อ๊ะ ครูพอดี รอดตัวไปนะแก” ชายในห้องต่างพูดก่อนเดินไปนั่งประจำที่
“ตูทำอะไรให้พวกนี้หว่า?” นีโอนึกในใจ

“เออ...คือ” เสียงเรียก นีโอ ที่มาจากด้านหลัง ทำให้เขาต้องชะงัก
“พอดีเพิ่งย้ายมาใหม่อ่ะ คะ...ขอดูหนังสือด้วยได้ไหม?” เนเน่ ถาม นีโอ
“คะ....ครับ!!” นีโอ ตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้

จากนั้น เนเน่ ก็ย้ายโต๊ะมานั่งข้างๆ นีโอ ทำให้ บรรยากาศ ในห้องเริ่มสลด ..
นักเรียนชาย ทั้งห้องเขม่งมาที่ นีโอ
“บรื๋ย~” เขาอุทานในใจ
“เอ่อนี่!?” เนเน่ เอ่ยขึ้น
“อ๊ะ..!อะไรเหรอครับ?” นีโอตกใจ
“เมื่อกี้ พวกผู้ชายเขาพูดถึงอะไรกันเหรอค่ะ?” เนเน่สงสัย
“อ่า..ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” นีโอ เริ่มพูดคล่องขึ้น

หลังจากนั้นก็เรียนกันไปตามปกติ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ปกติ สำหรับ นีโอ!
หลังจากนั้นก็พักเที่ยง...เขาก็ได้ผ่อนคลายจากการเกรงและ อธิบายเรื่องต่างๆนาๆให้กับ เนเน่

“นีโอ~…..” เสียงเรียกจนคุ้นหูของเพื่อนชายสุดซี้~
“เอ๋ ” ชาน ลาก นีโอ ไปนอกห้อง
“ดะ..เดี๋ยวสิ ลากชั้นมาทำไม” นีโอ ตกใจ
“หึหึ...ทำไมแกถึง ทรยศ เพื่อนละ”
“ดะ..เดี๋ยว ชั้นทำอะไร?”
“แหนะ ยังจะทำไม่รู้เรื่อง”
“เห?..”
“ก็แก เล่นจีบ เน่เน่ แถมได้นั่งใกล้ๆกันอีก นิหว่า”
“จะไปรู้ เหรอ? ฉันก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นอย่างนี้นิ และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ จีบเธอนิ?” นีโอ ตอบเพื่อน
“ชิ...ฉันเห็นว่าแก ไม่ค่อยสน สาวนะ ถึงจะเชื่อแก”
“เฮ้อ..~” นีโอถอนหายใจ
“แต่!! ใกล้ชิดกับ เนเน่อีกล่ะก็ ไม่ปล่อยแกไว้แน่ หึหึ” ชาน ขู่นีโอ
“เออน่าๆ…” นีโอ ตอบแบบถอนหายใจ....
“จะมาไม้ใหนอีกล่ะเนี่ยะ” นีโอนึกในใจ
จากนั้น ชาน ก็ชวน นีโอ ไปนั่งกินข้าว....
“เออ..นี่ นีโอ..จะว่าไป ฉันว่าแกก็เหมาะกับ เนเน่ ดีนะ!”
“อย่ามาหยอกฉันเล่นน่า...ไม่สนหรอก!” นีโอ ตอบแบบหันหน้าหนี...

จากนั้น นีโอ ก็หยิบขนมปังออกจากกระเป๋า..
“เห..นีโอ วันนี้มาแปลกนะ กินขนมปัง เป็นอาหารเที่ยง!” ชาน ถามอย่างแปลกใจ
“ก็วันนี้ตื่นสายนิเลยไม่ได้ทำข้าวกล่อมมาด้วย!” นีโอ ทำท่าหงุดหงิด..
“นี่...นีโอ ขอนั่งทานด้วยคนได้ไหม?” เสียงเด็กหญิงหน้ารัก มาจากด้านข้างของทั้ง 2 คน
“นะ...เนเน่!!” ทั้งสองพูดเป็นเสียงเดียวกัน!!
“อะไรเหรอ?” เน่เน่ถาม
“ปะ..เปล่า! ไม่มีอะไร” ทั้ง สอง ตอบเป็นเสียงเดียวกัน
“เอ่อ..ตามสบายเลยนะ” นีโอ ชิงตอบแทนเพื่อนตัวเอง
“จ๊ะ...ขอบคุณนะ..” เสียงของเด็กสาวทำให้ทั้งสอนต้อง เขิน และหน้าแดง..
“นี่...นีโอ” เน่เน่เอ่ยขึ้นมา..
“อ๊ะ...คะ..ครับ”
“คิก คิก...หน้าแดงแล้วนะ”
“อ๊ะ.....” นีโอ ร้อนรน...

ซึ่งทำให้ ชาน เพื่อนซี้เขา ฉุน ขึ้นมา
“หึหึ หวานเชียวนะ~...”
“ไม่ใช่นะ!!” นีโอ รีบตอบแบบโผงผางและร้อนตัว
ทั้ง 2 แหย่กันเล่น จนทำให้ เนเน่ ขำไปด้วย… “พวกเธอ 2 คนนี่ น่ารักดีนะ..คิคิ”
“อ๊ะ...ขอตัวไปซื้อน้ำแปปหนึ่งนะ..” นีโอ หาทางออก
“อ๊ะ..ขอไปซื้อน้ำด้วยดิ” เนเน่ ขอตามไปด้วย
“อะ..อืม” นีโอ ตอบ

ชานยื่นหน้ามาที่ข้างหูนีโอ และกระซิบว่า
“ชิ! แก นะ แก เล่นรุกก่อนใครเขาเลย” ชาน ประชด นีโอ
“เอ้า...ฉันไม่ได้คิดจะจีบเธอซักหน่อย” นีโอ กระซิบตอบ
“ชิ...ให้เป็นอย่างปากว่าเถอะ” ชาน แค้น
“มีอะไรกันเหรอ คะ!?” เนเน่ เอ่ยขึ้น
“อ๊ะเปล่าครับ พอดีชานฝากซื้อน้ำด้วยอ่ะครับ!” นีโอ แสร้งพูด
“ฮะ..ฮะ..” ชาน ขำเบาๆ
“ชาน ขอตัวไป ซื้อน้ำก่อนนะ”
“อือ” ชานตอบเสียงประชด
“เจ็บใจเว้ย” ชานบ่นกับตัวเอง หลังจากที่ นีโอ และ เนเน่ เดินออกนอกห้องไป

หลังจาก ทั้ง 2 ซื้อน้ำกลับมา ทั้ง 3 จึงนั่งทานข้าว และพูดคุยเรื่อง เล่นๆ เรียนๆ...จนเข้าเรียนช่วงบ่าย!
พอตกเย็น นีโอ เก็บข้าวของและหนังสือใส่กระเป๋า
“เอาล่ะ...ๆ” เขาอุทานเบาๆ
“เฮ้....! ชานวันนี้ เวรทำความสะอาด นายนะ!!” นีโอ เตือนเพื่อนชายซึ่งชอบหนี เวรทำความสะอาด เป็นประจำ..
“รู้แล้วน่า!!” ชานตอบแบบประชด ประชัน
“เออน่า..ไม่ต้องประชดฉันก็ได้ เดียวฉันช่วยทำด้วย” นีโอ ตอบแบบเต็มใจช่วย!
“อืม ขอบใจมากนะเพื่อน...ลำบากนายอีกแล้ว...”
“ไม่เป็นไรๆ เราเพื่อนกันนิ..”
“งั้น มาลุยกัน!!” นีโอ พูด
“โอ๊สสส~” ชานตอบรับอย่างเต็มที่!

การทำเวรทำความสะอาดให้เสียเวลาไปเยอะ...ทำให้ทั้ง 2 เหนื่อย และ ล้า...
“แปลกนะ” ชานเอ่ยขึ้น
“หืม อะไรเหรอ” นีโอ สงสัย
“ตอนแรกๆ ที่ทำความสะอาด ก็มีตั้งหลายคน แต่ตอนนี้ทำไมเหลือ แค่พวกเราล่ะ?”
“ช่างเถอะ บ่นไปก็ไม่ช่วยอะไร” นีโอ ตอบแบบช่วยไม่ได้
“รีบกลับบ้านกันเถอะจะค่ำแล้วนะ..” นีโอ บอกกับ ชาน
“อืม..”
ทั้ง 2 เดินทางกลับบ้านและแยกกันตรงซอยแยก ที่ถนน..
ขณะที่ นีโอ กลับมาถึงบ้าน ของตนเอง
“กลับมาละ....” นีโอ หยุดพูดชะงัก เพราะ แปลกใจกับรองเท้า และของใช้ที่ไม่รู้จัก อยู่ตรงหน้าบ้าน
“อ๊ะ! กลับมาแล้วเหรอ” เรียว เห็นนีโอ พอดี
“อ๊ะ....เอ๋!!!” นีโอ แปลกใจกับ หญิงวัยกลางคน และ เด็กน้อย วัย อนุบาล ที่อยู่ตรงหน้า..!
“พ่อ!..นี่มันเรื่องอะไรกัน!!” นีโอ ทำท่าทีตกใจ!
“อ๋อ...นี่คือ “ภรรยา” ใหม่ของพ่อน่ะ!” เรียวตอบลูกชายตัวเองในท่าทาง Happy!
“อ๋า!!! พ่อ!! อายุปูนนี้แล้วยังจะ...จะ...!”
“โถ่ คนเราก็ต้องมีคนดูแล มั้งสิ เนาะ...สึมิ!” เรียว ตอบแทรก
“ค่ะ!” ภรรยาใหม่ของ เรียว ตอบ..
“แล้วอีกอย่างนะ...เราคบหาดูใจกันมา 2 ปีกว่าๆ แล้ว..” เรียว ตอบแบบยิ้มๆ
“เห....ตะ...ตอนไหน” นีโอทำท่ามึน งง..
“เอาเถอะ เดียวพ่อแนะนำ สมาชิก คนใหม่ ใน ครอบครัว ให้นะ”
“สึมิ..แม่คนใหม่ของลูก..”
“ยะ..ยินดีที่ได้รู้จักครับ” นีโอ ตอบอบบอ้อมค้อม..
“ส่วนนี่ “ริน” น้องสาวคนใหม่ ริน ตอนนี้อยู่ ประถม ช่วยแนะนำน้องด้วยนะ..”
“สวัสดี..” รินทักทาย นีโอ แบบเย็นชา...
“เอาล่ะ...คนสุดท้าย..อ๊ะ ไปไหนแล้ว” เรียวบอก
นีโอทำหน้ามึน งง?

“ค่า....~” เสียงไรเราะ น่ารัก และคุ้นหู มาจากหลังของ สึมิ...
นีโอ ถึงกับใจหาย...!! ภาพที่อยู่ตรงหน้า นั้นมัน!

“สวัสดีค่ะ ดิฉัน เน่เน่ ค่ะ!!”

นีโอ ถึงกับช็อค ที่รู้ว่าเพื่อนหญิงในห้องเรียนของตนเองกลายมาเป็นคนในครอบครัว...
“พะ...พ่อ..นี่มันเรื่องอะไรกัน!” นีโอพูดในสภาพมึนงง
“เอ๋...ใช่ นีโอ หรือปล่าว” เนเน่ถามเพื่อความแน่ใจ
“นะ...นีโอ”
“เน...เนเน่”
ทั้งสองตกใจ และ อุทานชื่อของแต่ละฝ่าย
“เอ๋?...รู้จักกันแล้วเหรอ” สึมิ เอ่ยขึ้นมา..
“เออ...เปล่าครับ คือเมื่อเช้าเจอกันที่ห้องเรียนครับ” นีโอตอบแทน เนเน่
“อืม...รู้จักกันก็ดีแล้วจะได้เข้ากันได้ไวๆ” เรียวบอกทุกคน
“เอ๋...นีโอคุง อายุเท่าไหร่ล่ะ?” สึมิถามลูกชายคนใหม่ของตัวเองและพูด คุง ตามหลังชื่อ!
“สิบ....สิบหก ครับ..” นีโอตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้
“เอ๋ งั้นก็เท่า เนเน่ซัง สิ เหมาะ” สึมิ พูด
“เอ๋ ” ทั้ง 2 พูดป็นเสียงเดียวกัน
“เอาล่ะ แนะนำตัวกันไปแล้ว มาแยกห้องให้กันก่อน..” เรียวทำหน้ายิ้มๆ
“นีโอ ไปขนของหน้าประตูเข้ามาหน่อยนะ”
“คะ..ครับ” นีโอตอบแบบลุกลน
“เนเน่ ก็ไปช่วยกันสิ” สึมิ วานลูกสาวตัวเอง
“ค่ะ!!” เน่เน่ รีบวิ่งไปหน้าบ้านก่อน นีโอ

ทั้ง 2 ช่วยกันขนของเข้าบ้านอย่างลุกลี้ลุกลน หลังจากนั้นทุกคนก็มารวมตัวกันที่ห้องครัว
ซึ่ง มี นีโอ และ ซึมิ เป็นพ่อครัวในเย็นนี้..


“นีโอคุง ทำอาหารเก่งจังนะ” สึมิ ชมลูกชาย
“มะ...ไม่เท่าไหร่หรอกครับ” นีโอทำท่าทางเขินที่ถูกชม
“ก็นั้นสินะ นีโอ น่ะ ได้ฝีมือมาจากแม่นิ ทำอาหาร อร่อยมาก~” เรียวชม ภรรยาเก่า ที่จากไปแล้ว
“ให้ฉันช่วยนะ!” เนเน่ วิ่งเข้าไปหา นีโอ เพื่อจะผ่อนงานได้บ้าง
“เออ..ไม่เป็นไร ” เขาตอบแบบ ติดๆ ขัดๆ
“มาน่า...เดี๋ยวช่วยปลอกเปลือกแอปเปิ้ลให้!” เนเน่ แย่งมีดจากนีโอ..
“อ๊ะ โอ๊ย!...” เสียงอุทานมาจากปากของ เนเน่
“บอกแล้วเห็นไหม? มีดบาดมือเธอเลย” นีโอ บอกกับ เนเน่ พร้อมดูแผลให้!
“เด๋วแค่นี้ก็คงหายนะ..” นีโอ ไปหยิบ พาสเตอร์ ในตู้ยามาปะแผลให้กับเนเน่
“ขอบคุณนะ...” เนเน่ ทำหน้าแดง พร้อมกับ หันหน้าหนี
“เอาล่ะงั้นไปรอที่โต๊ะอาหารก่อนนะ!”
“อืม..”
“คิกๆ” เรียว แอบขำเงียบๆ

หลังจากนั้น อาหาร ฝีมือ สึมิ และ นีโอ ก็พร้อม เสิร์ฟ...
“ว้าววว..น่ากินจัง”เรียว และ เนเน่ อุทานอย่างตื่นเต้น แต่ ริน กลับเงียบ
“ฮ่ะๆ..รสชาติไม่เลวๆ สุดยอดมาก!” เรียวพูดชมเชย!
“เออ...จะว่าไปแล้วยังไม่ได้แยกห้องให้ ริน และ เนเน่เลย” เรียวถามถึงลูกสาวทั้งสอง
“งั้น...เนเน่ พักห้องของ นีโอ ก่อนไหม?” สึมิเอ่ยขึ้นมา
“ส่วน ริน มานอนกับพ่อและแม่ล่ะกัน!”

“นี่แม่ จะดีเหรอ!!” เนเน่พูดในท่าทางตกใจ!
“เอาเถอะ...เราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนิ” เรียวก็เสนอเช่นกัน
“……” นีโอกำลังมึนงง

หลังจากนั้น นีโอ ก็ขึ้นไปบนห้องของตนเอง
และมี เนเน่ ตามหลังไปด้วย
“….” ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความไม่ไว้ใจ!
“อะ...อะไรเล่า!” นีโอเอ่ยปากขึ้น..
“อะ...เออ...”
“เอาเถอะงั้นเธอนอนบนเตียงไปละกัน”
“จะดีเหรอ..นี่มันเตียงของนายนะ”
“เถอะน่า ฉันนอนพื้นก็ได้ไม่เป็นไรหรอก..”
“ขอบใจนะ” เนเน่ทำท่าทางเขินอาย

หลังจากนั้นเขาก็นำผ้าในตู้มาปูลงกับพื้นเพื่อทำเป็นที่นอน
“นี่...จะดีเหรอ..ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้” เนเน่เอ่ยปากถามนีโอ
“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะนะ แม่ของฉันน่ะเสียไปตั้งแต่ยังเด็กฉันยังไม่เคยเห็นหน้าแม่เลย..”
“ถ้าพ่อมี แม่ ใหม่ล่ะก็คงจะคลายเหงาได้มั้ง..” นีโอ เล่าความเป็นมาในครอบครัว

“ระ...เหรอ...” เนเน่ ออกเสียงติดๆขัดๆ
นีโอ ล้มหัวลงบนหมอนเพื่อนจะหลับในยามราตรี…โดยไม่สนใจว่า มีเด็กสาวอยู่ในห้อง...

หลับได้ซักงีบ นีโอ ตกใจตื่น!!
เพราะรู้สึกว่ามีอะไรนุ่มๆ มาแนบหลังเขา!
“เห?” เขามึนงง และสงสัยจึงหันไปดู
“อ๊ะ....!!!” นีโอ ตกใจ กับสิ่งที่เห็น
ภาพนั้น คือ เนเน่ ในสภาพหลับสนิท
“อึ๊ย!” นีโอ พยายามถอยหนี
“อืม...งืมๆ...นีโอ.....” เนเน่ลากเสียงยาวพร้อมกับยกมือมากอด นีโอ อย่างแนบแน่น!
“นี่จะทำอะไรของเธอเนี๊ย!!” นีโอ ขัดขืน และพูดเบาๆกลัวว่า พ่อ และ แม่ ที่อยู่ข้างห้องจะตื่น
“หวา...ทำแบบนี้ไม่ได้นะ!!”
“เฮ้.....!”
“โป๊ก”
“อู๊ย~”

นีโอ ดิ้นแรงจนทำให้หัวไปชนกับเตียง
นีโอพยายามนิ่งไว้และค่อยๆยกมือของเนเน่ที่กำลังหลับออก
แต่เนเน่ในท่าทางที่ละเมอยังกอดเขาแน่น
เขาได้แต่คิดว่า
“เอาเว้ย...พรุ่งนี้ค่อยพูดล่ะกันนอนมันทั้งอย่างนี้แหละ” นีโอ บ่นพึมพำ

ติ๊ดๆๆ ติ๊ดๆ...เสียงที่ได้ยินเป็นประจำของ นีโอ ดังขึ้น!
เนเน่ลืมตาตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย
“กรี๊ด…!!!” เสียงร้องของเนเน่ทำให้นีโอตึ่นจากภวังค์
“อะ...เอ๋..เกิดอะ..” นีโอลุกขึ้นมาด้วยความงัวเงีย
“เพี๊ยะ!!” เสียงฝ่ามือกระแทกเข้าที่หน้านีโออย่างจัง!
“นี่เธอะ!” นีโอกำลังพูดไม่จบคำ
“เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!” เนเน่ไม่ยอมปล่อยให้นีโอพูด
“นี่นายทำอะไรฉันเนี๊ย!” เนเน่ตระโกนใส่
“เอ๊ะ!” นีโอสงสัย
“เพี๊ยะ!” นีโอโดนฝ่ามืออีกชุด..
“ไม่ต้องมา เอ๊ะเลย นายทำอะไร”
“เอ๋...ฉะ...ฉัน ทำเหรอ?” นีโอ จับแขนของเนเน่ขณะที่กำลังลอยเข้าหน้าเขา
“นี่ ปล่อยชั้นนะ ” เนเน่ ขัดขืน
“ก็เธอนั้นแหละเล่นกอดฉัน ฉันพยายามปลุกแล้ว ขัดขืนแล้ว!” นีโอบอก พลางเอามืออีกข้างจับใบหน้าที่แดง เป็นรอยผ่ามือ
“ฉะ...ฉันเหรอ?”
“ใช่! เธอนั้นแหละ” นีโอโอตอบแบบไม่พอใจ
“หวา..ขอโทษทีนะฉันชอบนอนดิ้นน่ะ”
“เจ้าตัวจะนอนดิ้นอะไรขนาดนั้นนน!” นีโออุทานในใจ
“เอาล่ะเก็บเรื่องนี้ไว้ละกันอย่าบอกใครล่ะเดี๋ยวจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่..”
“....”เนเน่ เงียบ



นีโอ ออกจากห้องนอนด้วยอาการมึน และ งัวเงีย...

นีโอ เริ่มทำอาหารเช้าให้กับครอบครัว
“ซู่ๆ” เสียงน้ำมันเดือดในกระทะอย่าร้อนผ่าว
“นี่ นีโอคุงเมื้อเช้าทำอะไรกันบนห้องน่ะเสียงดังลั่นเชียว?” สึมิ เดินลงบันไดมาพร้อมกับริน
“อะ..หอมจัง ”รินพูดขึ้นจึงทำให้แม่ลืมเรื่องที่ถาม
"จริงด้วย! อาหารเช้าฝีมือ นีโอ คงอร่อยหน้าดู!"

นีโอตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารเช้าอย่างรวดเร็วก่อนจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เอาล่ะเสร็จแล้วทานกันไปก่อนล่ะกันขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ!”
นีโอ รีบขึ้นไปบนห้องของตัวเองเพื่อจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า..

เขาได้เปิดประตูเข้าไปในห้อง
“ว๊ายยย...!!” เสียงกรี๊ดของ เนเน่ ดังขึ้นทันที
“หว่า~!” นีโอรีบร้อนลนปิดประตูทันที
“คนกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า จะเข้าห้องทำไมไม่เคาะประตูก่อนเล่า!”
“ขอโทษ คร้าบ! ฉันไม่รู้ และนี่มันห้องของฉันนะ ”
“แล้วทำไมไม่ล๊อคประตูด้วยล่ะ” นีโอพูดต่อ

“เอ๋! เกิดอะไรขึ้นเหรอ? นีโอ..เนเน่..” สึมิ ถามทั้งสอง จากห้องครัว ด้วยความสงสัย
“ปะ..เปล่า..ไม่มีอะไรครับ พอดีเธอไปเจอ แมลงสาบปลอมเข้าให้น่ะครับ”
“งั้นเหรอจ๊ะ ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว รีบลงมาทานข้าวด้วยแล้วกัน”
“คร้าบ”
“...” เนเน่นั่งเงียบในห้อง

หลังจากที่ทั้งสองรับประทานข้าวเช้า เสร็จเรียบร้อย
นีโอ ทำข้าวกล่องเสร็จ ก็แยกย้ายกันไป โรงเรียน ซึ่ง ริน น้องสาว วัยประถม ต้องให้แม่ไปส่ง

ซึ่ง นีโอ และ เนเน่ ต้องเดินไป โรงเรียนด้วยกัน!

ตอนที่ 2 ร่วมทาง


“ตึกๆ..ตึกๆ” เสียงเดินผสานเท้าของทั้งคู่

“นี่..”
“หืม?”
“เราเดินมา โรงเรียน ด้วยกันไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ?” เนเน่ ถามอย่างอ้อมค้อม
“หืม?”นีโอตอบแบบสั้นๆ
“ถ้าพวกเขาเข้าใจผิดว่าเรา..”
“ก็บอกเขาไปซี่..ว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน!” นีโอ ตอบแบบซื่อตรง
“....” เนเน่ ก้มหน้าลง แล้วเงียบไป...

ทั้งสองเดินมาจนถึงโรงเรียน และขึ้นไปจวนถึงหน้าห้องเรียนของตนเอง
ทันทีทีนีโอ เปิดประตู
“ครืน~”
“นีโอ” เสียงตะโกน ดังมาจากข้างหลังเขา
“อ๊ะชาน” นีโอ หันไปดู
“ว่าไง วันนี้มาเช้าจังนะ” ชาน คุย
“เอ๊ะ นั่น...”
“หืม?”
“นั่นคือ..!?” ชานตกใจพลางชี้นิ้วไปทาง เนเน่
“หืม” นีโอหันไปดู แล้วกลับมาตอบว่า
“ก็เนเน่ น่ะสิ ทำไมเหรอ?”
“กะ..ก็ใช่ แต่ว่า..”
“..?..” นีโอ ทำหน้างง
“นะ..นาย..เดินมากับ เนเน่ สุดสวย!!” ชาน พูดดัง
“เอ๋! อะไรของนาย” นีโอ ทำท่าตกใจ

“หว่า! พวกเธอเป็นถึงขั้นไหนกันแล้วเนี่ย พึ่งรู้จักกันเมื่อวานแท้ๆ ” ชาน ลากนีโอ มาคุยกับสองคน
“เห?..ก็...”
“ในที่สุด แกก็สนใจสาวสักที”
“......” นีโอกำลังมึน
“ก็เรา สอง คนเป็น..อุ๊บ!!” เสียงของ นีโอขาดหายไป
เนเน่ เอามือมาปิดปาก นีโอ จากข้างหลัง และกระซิบที่หู
“ถ้าพูด ว่าเราเป็นครอบครัวกันละก็”
“น่วมแน่!!”
“เฮือก!!” นีโอหน้าซีด

เนเน่ จึงเดินเข้าในห้องเรียนไป
“มะกี้..ทำอะไรกันเหรอ?” ชานงง
“ปะ...ป่าว เราสองคนแค่ เดินมาโรงเรียนแล้วเจอกันเข้าน่ะ เลยเดินมาด้วยกัน” นีโอ ตอบ
“ให้จริง เถอะ!~” ชาน ทำหน้า หมิ่น

นีโอ เดินเข้ามาวางกระเป๋า พร้อมลากเก้าอี้ จากโต๊ะออกมานั่ง
“เนเน่? เสียงเธอเหรอ?” นีโอ นึกถึงเสียงกระซิบที่ข้างหู เมื่อที่ผ่านมา
“ทำไม รู้สึกถึงกลับ ไม่ใช่เนเน่ ปกติ”
นีโอหันหลังไปดูเนเน่
ในสภาพฟุบอยู่บนโต๊ะ
“คงไม่มีอะไรหรอกมั่ง?” นีโอ นึกในใจ

เข้าสู่คาบแรกในช่วงเช้าดูเหมือนทุกอย่างจะปกติดี!
“แกร็กๆ..”
“ครืด”
“ครืน”
เสียงเสียดสีของ ชอล์กกับกระดาน
ครู ฮิซาชิ ซึ่งเป็นครู สอน คณิต และ โจทย์ลงบนกระดาน..

“เอาละใครทำข้อนี้ได้บ้าง?” ครูเอ่ยขึ้น..
“.....” ทั้งห้องเงียบสงัดเหมือนป่าช้า..

“เอ๋...ไม่มีใครตอบได้เลยเหรอ?”
“งั้นครู สุ่มละนะ”
ครู ฮิซาชิ หยิบกระดาษรายชื่อ นักเรียน ในห้องขึ้นมาจากบนโต๊ะ
“เลขที่ 14 นีโอ”
“คะ..ครับ!!” นีโอ สะดุ้งเฮือก!
“ไหน นีโอ มาทำข้อนี้ดูหน่อยสิ”
“ครับ!” นีโอ ลุกจากที่นั่งไปยังหน้าห้อง
แกร็กๆ ครึกๆ เสียงนีโอนำชอล์กขาวมาขีดเป็นคำตอบบนกระดาน

“ยังเก่งเหมือนเดิมเลยนะ..นีโอ” ครูชื่นชม ลูกศิษย์ตัวเอง
“ไม่เท่าไหร่หรอกครับ..” นีโอตอบรับคำชมแบบ เขินๆ
“นั่งที่ได้” ครู บอกนีโอ
“เอาละ งั้นข้อต่อไป” ครู ฮิซาชิ ได้เขียน โจทย์อีกข้อขึ้นมาใหม่
“งั้น..เลขที่..32 เนเน่!”
“อ๊ะ..คะ..ค่า!!” เนเน่ในท่าทางเหม่อลอยต้องสะดุ้งเมื่อครูเรียกชื่อ
“ออกมาทำข้อนี้ให้ครูที”
“ดะ..ได้ค่ะ!” เนเน่ ในท่าทางตื่นเต้น เดินสวนกับนีโอ
“อะ...เอ.....เท่ากับ...” เน่เน่มึนงงกับปัญหาโจทย์ที่อยู่ตรงหน้า
“ตอบได้มั้ย?” ครูถามย้ำ
เนเน่ หลับตา กลั้นใจตอบมั่วๆ
“14 ค่ะ!”
“...” ทั้งห้องถึงกลับเงียบ
“ถูกต้อง จ๊ะ..!” ครูบอก
“เธอนี่เก่ง จังเลยนะ ไม่ต้องแสดงวิธีทำก็ตอบได้”
“เอ่อ...นิดหน่อยคะ”

“ตอบไวไปหรือป่าว?” นีโอถามเนเน่เบาๆ เมื่อเดินผ่าน
“ปะ..เปล่าสักหน่อย”

เวลาผ่านไปเหมือนโกหก...ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว!

นีโอ เดินขึ้นบันไดไปยังดาดฟ้าของ โรงเรียน
เพื่อจะทางอาหารเที่ยงเพียงลำพัง

“อืมมม...ข้าวกล่อง~ข้าวกล่อง~” นีโอ บ่นพึมพำ กับตัวเอง
“อ๊ะ..เอาละ” นีโอตั้งท่าจะทานอาหาร..
“ทานแล้วนะ....ครั..”
“นีโอคุง นั่งทานด้วยได้ไหมจ๊ะ?” เสียงเด็กสาวแทรกขึ้นมา ซึ่งไม่คุ้นหูเลย
“อ๊ะ..” นีโอหันไปตามเสียงที่มา
“เอ๋?”
“ฉัน ‘เรียวโกะ’ ไงจ๊ะ” สาวคนนั้นชิงตอบ
“อ๋อ..เรียวโกะ” นีโอ นึกได้พอดี... เคยอยู่ห้องเดียวกันมาก่อนหน้านี้แล้วเป็นคนสดใสร่าเริง แถมสวยด้วย!
แต่นีโอไม่ยักจะสนใจคนในห้องซักเท่าไหร่จึงไม่ค่อยมีเพื่อน..และไม่ค่อยสนใจ เรียวโกะ เท่าไหร่

“วันนี้นึกยังไงขึ้นมากิน บนนี้ล่ะ” เรียวโกะ ถามต่อทันที
“อ๋อ...พอดีวันนี้อยากเปลี่ยน บรรยากาศหน่ะ” นีโอ ตอบอย่างทันควัน
“แล้วเธอล่ะ ขึ้นมาทำไมเหรอ?” นีโอถามกลับ
“เอ่อ...คือ..” เรียวโกะ พูดติดๆขัดๆ
“หืม?”
“อ้อ...พอดีวันนี้ก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศ กินข้าวน่ะ”
“งั้นเหรอ มากินด้วยกันสิ” นีโอ อยากกินข้าวแล้ว

ขณะที่กำลังกินข้าวกับ เรียวโกะ ได้ไม่นาน
“แล้ว...นีโอ มีคนที่ชอบหรือยังจ๊ะ!” เรียวโกะ ขึ้นมาทันที
คำถามนี้ทำให้ นีโอ ถึงกับข้าวติดคอ
“เอ๊ะ..เป็นอะไรหรือป่าว” เรียวโกะ ตกใจ
“ปะ..เปล่า ยะ..ยังไม่มีหรอก” นีโอ ตอบ
“คิก คิก..เธอตอนหน้าแดงนี่หน้ารักเนาะ”
“ควับ” นีโอ เขินหันหน้าหลบ สายตา
ทั้ง สอง นั่งกินข้าวจนอิ่มจึงกลับลงมายังห้องเรียน

“หมับ” เสียงจับต้นแขนของนีโอ
“เห?” นีโอ หันไปดู
“นี่แก...” ชานพูด
“อะไรเล่า!!” นีโอ ตกใจ
“นี่แกจะลาก ชั้นไปใหน?”
ชานลากนีโอ มาคุยกันสองต่อสอง
“ทำไม แกเดินมากับเรียวโกะ” ชานสอบสวน
“อะ..อะไรของแกเนี่ยะ ต้องการอะไรหรือป่าว?” นีโอ ไม่อยากยืดเยื้อ
“เมื่อเช้าก็ เดินมากับเนเน่ ตอนนี้ก็เดินมากับเรียวโกะ แกจะเลือกใครกันแน่”
“ชั้น? เลือก?”
“ชั้นไม่ได้คิดอะไรสักหน่อยนิ” นีโอ ตอบ
“ให้จริงเถอะ” ชานปล่อย นีโอ และเดินจากไป
“อะไรของเค้า?” นีโอ นึกในใจ

เข้าสู่คาบบ่ายทุกคนนั่งเรียนตามปกติ
“นี่ เนเน่!” นีโอหันหลังไปถาม เนเน่
“อะไร?” เธอตอบด้วยความมึนงง
“ตอนเที่ยงเธอไปไหนมาเหรอ?” นีโอ เริ่มถาม
“เรื่องของฉันน่า!” เนเน่ตอบด้วยความเย็นชาและ หันหน้าหนี
“เฮ้อ...วันนี้เธอเป็นอะไรของเธอนะ..” นีโอ คิดในใจด้วยความสงใสที่ เนเน่ เปลี่ยนไปคนละคน

“เอาละทุกคนหมดชั่วโมงนี้ลงไปข้างล่างนะเดี่ยวมีเรียนพละ” ครูสอนสังคมบอกกับ นักเรียน..
“ครับ/คะ” ทุกคนในห้องตอบพร้อมกัน

หลังจากเรียนสังคมเรียบร้อยแล้วทุกคนก็ไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะเปลี่ยนเป็นชุดพละ

“ตึกๆๆๆ” เสียงฝีเท้าของ ชานวิ่งรอบสนามอย่างรวดเร็ว
“อะฮ้า...เร็วสิ นีโอ ช้าอยู่ได้!” ชานเรียก นีโอ ซึ่งอยู่ข้างหลังของเขา
“แฮก..ๆ.. ระ...รอด้วย” นีโอ ตอบเพื่อนชาน อย่างหอบ และ เหนื่อย
“นายนี่จริงๆเลย ร้อนจะตายอยู่แล้วยังมีแรงวิ่งอีก” นีโอ พูดประชดเพื่อนซี้ของเขา
“เอาเถอะ ทำมันจะช่วยร่างกายเราแข็งแรงนะ” ชาน ตอบ นีโอ อย่างร่าเริง
“จริงๆน้า..” นีโอ อุทานเบาๆ
“เอ้าพอก่อนก็ได้”
“แฮ่กๆ”
หลังจากวิ่งเสร็จ ชาน กับ นีโอก็พากันไปนั่งพักดื่มน้ำกันที่ริมรั้วโรงเรียน

“อึก..อึก..” เสียงดื่มน้ำของ ชาน
“ฮ๊า!!! สดชื่น เฟ้ย!!” ชาน ตะโกนลั่นสนาม
“เอาน่าๆ ไม่อายเขามั้งหรือไง?” นีโอเตือนเพื่อนซี้
“นี่ นีโอ...เห็นผู้หญิงคนนั้นไหม?” ชานถามนีโอ
“หืมคนไหนเหรอ?” นีโอถามย้ำเพราะไม่เห็นสิ่งที่ชานเอ่ย..
“คนนั้นไงที่วิ่งอยู่นั้นน่ะ!” ชาน ตอบย้ำ
“อา...คุณ เรียวโกะ เหรอ?” นีโอ ตอบ ชาน
“เห๋?...ไม่ยักรู้แฮะนายรู้จักด้วยเหรอ?” ชาน ถามด้วยความแปลกใจที่คนอย่างนีโอ รู้จักสาวสวยประจำชั้น!?
“ก็เมื้อตอนเที่ยงเธอมานั่งทานข้าวกับฉันนิ!” นีโอ ตอบแบบไม่สนใจว่าจะเป็นยังไง
“เห? !!ทำไม ทำไม เธอถึงไปหานาย”
“ทำไม ไม่บอกฉันล่ะ!! ทำไมไม่ชวนฉันล่ะ!” ชาน รู้สึกวูบทันที
“เอ๊า! ก็นายไปประชุม ที่ชมรมไม่ใช่หรือไง!?” นีโอ ตอบเพื่อนซี้ขี้น้อยใจ
“แต่? ทำไมเธอถึงมานั่งกินข้าวกับนายล่ะ?”
“จะไปรู้เรอะ! ฉันไม่สนใจหรอก” นีโอ ตอบแบบเย็นชา
“ชิ..สาวล้อมซ่ะขนาดนี้ยังไม่สนใจอีก นายนี่น้าหัดเป็นวัยรุ่นมั่งสิ” ชาน หยอกเพื่อน ซี้ของเขาเล่น
“คร้าบๆ” นีโอ ตอบอย่างเชื่องช้า..
“เฮ~!!”
“เอ๋” นีโอสงสัย
“อะไรเหรอ” ชานถาม
“ผู้ชายห้องเรามัน เป็นอะไรน่ะ?”
“หืม?” ชานหันไปมอง
และทุกคนก็ต้องตกใจที่มีเด็กสาวในชุดพละเดินออกมาจากตึกเปลี่ยนเสื้อผ้าผมของเธอ สวนกับสายลม สยายสะท้อนกับแสงอาทิตย์ในยามบ่าย

“อาฮ๊า!” ชานอุทานขึ้น
“เอ๋? อะไรของนาย?” นีโอ หันไปหาชานด้วยความสงใส
“ว้าว!...หุ่นดีจริงๆ” ชานอุทานอย่างตื่นเต้น
นีโอ หันไปดูทางที่นักเรียนชายจ้องกันอย่างตาไม่กระพิบ!

“นะ...เนเน่!!” นีโอ นึกในใจ
“ว้าวเธอในชุดพละสวยจัง!” ชาน พูดขึ้น
“หวา~!” นีโอ ทำท่าตกใจ
“หุ่นดีและสวยขนาดนี้สู้ เรียวโกะ ได้เลยนะเนี๊ย!” ชานพูดขึ้น
“เห?”
“นี่นาย สักเกตสาวตลอดเลยเหรอ?”
“คงงั้นมั่ง!”

หลังจากนั้น เนเน่ก็เผลอไปเหยีบเท้า เรียวโกะ เข้า!
“นี่เธอหัดดูตาม้าตาเรือมั้งสิ!” เรียวโกะ ฉุนทันที
“แล้วทำไมไม่หลบล่ะ ก็เห็นว่ามีคนเดินมาอยู่” เนเน่ รู้สึกจะอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย
“เชอะ! อย่างชั้นเนี่ยะนะ ต้องหลีกทางให้สาวที่อกเล็กด้วยล่ะ” เรียวโกะจ้องไปที่หน้าอกของ เนเน่
“หะ...หา!” เนเน่ มองตามแล้วฉุนขึ้นทันที
“นะ...หนอยยย!!!” เนเน่ อุทานอย่างโกรธแค้น!
“อกเล็กแล้วทำไมยะ?” เนเน่ พูดประชดเรียวโกะ
“แหม่ๆ ” เรียวโกะ กับ เนเน่เริ่มทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องแล้ว

และทั้ง สอง ก็ทะเลาะกัน
จนผ่านไปสักพัก ครูสอนพละก็ออกมาจากห้องพักครู

“เอาล่ะๆ ทุกคนวันนี้ครูจะให้ วอร์มร่างกายก่อนแล้วกัน..” ครูพละชาย โชดะ พูดกับนักเรียน
“ครูจะให้นักเรียน วิ่งรอบสนามนะ”
“เอ๋ วิ่ง? ทั้งห้องนี้เลยเหรอครับ?” ชาน ถามครูเพื่อความแน่ใจ
“ทั้งห้องนั้นแหละ!!เพราะทุกคนต้องออกกำลังกายเพื่อสุขภาพที่แข็งแรง!” ครู โชดะพูดด้วยเสียงเข้ม!
“เหนื่อยอีกแล้ว..” นีโอ อุทานเบาๆ
“ใครชนะ ครูมีคะแนนให้ฟรี”
“หวา!!” นีโอ ตาเป็นประกาย

“หึ เนเน่ ในเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว!” เรียวโกะ พูดขึ้นมา
“อะไรล่ะ?” เนเน่ ตอบด้วยความไม่พอใจ
“เธอ และ ฉัน ต่างชอบ นีโอคุง มาพนันกันไหม!” เรียวโกะ พูดอย่างไม่อายใคร
“เอ๋?” เนเน่ทำหน้ามึนงง
“ใครชนะได้คบกับ นีโอคุง ใครแพ้ ใส่ บลูม่า วิ่งรอบโรงเรียนเป็นไง!” เรียวโกะ ท้าทาย เนเน่
“หึหึ...เอาสิ! แต่ฉันไม่ขอคบกับ เจ้านั่นนะ!” เนเน่ รับคำท้าเพียงอารมณ์ไม่ดีอยู่
“เฮ้ย...ตูไปเกี่ยวอะไรด้วย...”นีโอ นึกในใจ
“เอาน่ารอดูผลละกัน นีโอคุง~..” เรียวโกะตอบเสียงน่ารัก
“เฮ้...” มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างหลังนีโอ
“เอ๊ะ!!” นีโอรู้สึกเสียวสันหลัง แว๊ป
“นี่ เรียวโกะ ไปสนใจแกตั้งแต่เมื่อไร?” ผู้ชายในห้องหันมาถามนีโอ
“เฮ้ย..ชั้นไม่รู้เรื่องนะ ชั้นไม่เกี่ยว” นีโอ ตอบอย่างรวดเร็ว
“นีโอ ทำไมแกโชคดีอย่างนี้ฟ่ะ” ชานบ่น
“โชคร้ายต่างหาก!” นีโอ ตอบไป
“เฮือะ ไม่ต้องพูดกลบเกลื่อน!” ผู้ชายในห้องคนหนึ่งพูดขึ้น
“ปัดโธ่” นีโอ บ่น

หลังจากนั้นทุกคนก็ประจำที่ของตัวเองเพื่อเตรียมจะวิ่งแข่งเพื่อแย่งคะแนนพละศึกษา
และการแข่งขันแย่งชิง นีโอ ของเนเน่ และ เรียวโกะ

“ฮ่ะๆ..นีโอ นายมีไฟทันทีเลยนะไอ่เรื่องคะแนนเนี๊ยะ” ชาน พูดถึง นีโอ
“คะแนนนี้ข้าไม่ให้พวกเจ้าได้ครอบครองหรอก...หึหึหึ” นีโอ เปลี่ยนไปคนละคน เมื่อเจอกับเรื่องคะแนน
“และถ้าฉัน ชนะพวกนั้นก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาเอาตัวฉันไปทำตามอำเภอใจสินะ! ” นีโอ คิดในใจ
“ยิงปืนนัดเดียวได้ นก สองตัว แท้ๆ”
ดูเหมือนว่านีโอจะสนใจเรื่องคะแนนมากกว่าพวกสาวๆ..

“เอาล่ะ...เข้าที่...ระวัง!”
ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาที่จะเอาชนะกันและกัน!

“ไป!!!!!!!!”

ตอนที่ 3 ความรู้สึก


“ไป…!!”
เสียงเริ่มของครูพละดังขึ้น!

ทุกคนต่างพากันวิ่งกันอย่างสุดชีวิต!โดยเฉพาะ นีโอ
“นี่ นีโอ ถึงยังไงฉันก็จะชนะแกให้ได้เฟ้ย!!” ชาน ท้า นีโอ
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดูเซ่!” นีโอตอบเหมือนคนไร้สติ!
“หวา...เจ้านั่นหน้ากลัวแฮ่ะ”
“นั้นสิ อย่าเข้าไปใกล้เลยจะดีกว่า..” เสียงเอ่ยของเพื่อนร่วมชั้น นินทาเขา

เวลาผ่านไปไม่มากมีบางคนไม่มีแรงจะวิ่งต่อก็ต้องยอมแพ้ไป
บางคนก็ล้มลุกขึ้นไม่ไหวถือว่าหมดสิทธิ์
แต่การแข่งขันก็ยังเข้มข้น!

“ฮึฮึ...ฉันขอ นีโอคุง ไปแล้วละกัน..นะจ๊ะ” เรียวโกะ เอาขาไปสะดุดกับ เนเน่ ให้ล้มลง!
“โอ๊ย!!” เสียงของ เนเน่ ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“เตรียมใจใส่บลูม่าวิ่งรอบ โรงเรียน ได้เลยนะจ๊ะ..” เรียวโกะทิ้งท้าย
“ชิ...ฉันไม่ยอมหรอกน่า!” เนเน่รีบลุกขึ้นมาอย่างไม่ลังเล และวิ่งต่อ!
“หวา..ทั้ง 2 คนนั้นมาแล้ว!!” เสียงเชียร์ของนักเรียนในห้องตั้งหน้าตั้งตาเชียร์เนเน่ และ เรียวโกะ
“สู้เค้า เนเน่ ซัง!!!” พวกสาวๆเชียร์ เนเน่ อย่างสุดใจ!
“อย่ายอมแพ้นะ!! เรียวโกะจัง!!” พวกผู้ชายตั้งหน้าตั้งตาเรียวโกะ!

“หึ...อย่าเธอน่ะล้มลงไปซ่ะ!!” เนเน่อุทานขึ้นพร้อมกับใช้ไหล่ชน เรียวโกะ จนล้มลง
“อุ๊ย! แสบนักนะ..” เรียวโกะ พูดคับแค้นใจ
“เอาคืนไงจ๊ะ!!....” เนเน่ พูดทิ้งท้าย

เนเน่จึงวิ่งนำไปได้
เรียวโกะ รีบลุกขึ้นทันที
พอเมื่อใกล้ถึงตัว เนเน่ จึงกระโดด คว้าแขนเนเน่ไว้
ด้วยความแค้นทำให้ทั้ง สอง ต้องฟัดกันเองกลางสนาม!

“หนอยเธอนี่มัน!!” เนเน่ เอ่ยขึ้น
“ถ้าไม่อยากได้ นีโอ ก็ไม่ต้องสู้กับชั้นก็ได้นิ” เรียวโกะ พูด
“หนอย~!!” เนเน่ ทำหน้าเครียด
“อะไรยะ!! พูดถึงนิดหน่อยไม่ได้เลยหรือจ๊ะ” เรียวโกะ หยอก
“ชั้นไม่สนเรื่องนั้นหรอก ที่ชั้นทำ เพราะอยากเห็นเธอ ใส่บลูม่าวิ่งรอบ โรงเรียนต่างหาก”
“งั้นเร๊อะ!!.. คงจะยาก” เรียวโกะ ท้าทาย
ทันใดนั้นทั้ง สองสาวที่กำลังฟัดกันกลางสนาม ก็ต้องชะงักเมื่อ ได้ยินเสียงวิ่งมาจากด้านหลัง

“ย้ากกกก....สู้ว้อย!!” นีโอ ตะโกน
“แฮก..ๆนีโอ...ระ...รอด้วยเด้!” ชานซึ่งวิ่งตามหลัง นีโอ แทบไม่ทันได้ขอให้เพื่อนพลางๆเท้าหน่อย
“ฟ้าวว~” เสียงความเร็วสวนกับสองสาวที่กำลังฟัดกัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า คะแนน คะแนน!!” เขาตะโกนก่อนถึงหน้าเส้นชัย!
“ชิ!! ต้องใช้แผนสุดท้ายแล้ว!!” ชานเอ่ยขึ้น
“ทุกคนจับตัว นีโอ ไว้อย่าให้เข้าเส้นชัยไปได้!!” ชานตะโกนลั่นสนาม
“ครับ หัวหน้า!!” เสียงพวกลูกน้องชมรมดังขึ้นและวิ่งเข้าไปหา นีโอ อย่างรวดเร็ว
“เห?” นีโอ สงสัย เมื่อรู้สึกรอบๆตัวมีใครกำลังวิ่งตามมา

มีชาย 4-5 คนวิ่งตามหลังเขามาติดๆ

“ชั้นไม่ให้ คะแนน พวกแกหรอก” นีโอ พูดกับชายที่ตามมา
“หึหึหึ...ที่ 1 เป็นของฉันเฟ้ยแล้วแกก็จะไม่ได้แม่สาวน้อยทั้ง 2ไปด้วย” ชาน เอ่ย
“หนอย”

ทันใดนั้น เหมือนมีพลังงาน มหาศาล เกิดขึ้น โดยมีจุดศูนย์กลางมาจาก
“นีโอ”

“หวา...ตายแล้วเจ้านั่นเสียสติไปแล้ว” ทุกคนในห้องต่างพากันตกใจ
“เร็วทุกคนจับตัว นีโอ เอาไว้ซี่..ปล่อยไว้มีหวัง สนามโรงเรียนได้กลายเป็นสนามรบแหงๆ!” ชาน รีบตระโกนบอกพวกเพื่อนในห้อง
ดูเหมือนว่า ชาน จะเคยประสบเหตุการ์ณแบบนี้มาก่อนหน้านี้แล้ว
ทุกคนต่างพากันวิ่งเข้าไปจับตัว นีโอ ไว้ แต่ไม่สามารถเข้าใกล้ได้
เหมือนมีอะไรสักอย่าง พลักออกมา ทำให้เข้าใกล้ไม่ได้

“ฮ๊ะ..ฮ่ะ..ฮ่า!!” นีโอ เหมือนระเบิดพลังออกมา
“ไม่ไหวแล้ว!! จับตัวเขาไม่ได้เลย มีหวังสนามเรา!!” เพื่อนในห้องเอ่ยขึ้น
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ที่ 1” นีโอวิ่งสุดชีวิตไปที่ เส้นชัย
“หวา...” ชานร้องด้วยความตกใจ!
“กร๊ากกกกๆๆๆ ครั๊กๆ!!!!!”



ผ่านไป จนหมดคาบพละ
สนามอันร้อนระอุ เกลื่อนกราดไปด้วยนักเรียนของห้อง b2 นอนตะเกียดตะกาย
กันอยู่ทั่วสนามของ โรงเรียน ดูเหมือนว่าสนามจะกลายเป็นสนามรบโดยสมบูรณ์
ส่วนครูพละดันแอบไปงีบใต้ต้นไม้หลังโรงยิมของโรงเรียนซะงั้น!?
“ฟี้~”
นีโอก็หมดสติหน้าเส้นชัย จึงไม่มีใครเข้าเส้นชัยได้!

ทุกคนต่างพากันเปลี่ยนเสื้อผ้าและขึ้นห้องกันอย่างเหนื่อยล้า โดยเฉพาะ
นีโอ..

“เชอะคราวนี้ถือว่าเสมอกัน!” เรียวโกะบอกกับ เนเน่
“ฮึ..ถ้าไม่ปล่อยเจ้านั้นอาระวาดละก็ฉันชนะแน่” เนเน่ตอบประชด...
“ฮึฮึฮึฮึ....” ทั้ง 2 หัวเราะด้วยความอาฆาตแค้น...ใส่กัน

แต่ทว่า พลังของนีโอ ที่กำลังบ้าคลั่ง ทำให้ชาน ต้องพักในโรงพยาบาลอีกซักระยะ
“ฮือ..ฮือๆ”
“อากไอ้อ่อนเออะ!!” ชาน พูดอยู่ที่ โรงพยาบาล

เรื่องในวันนี้ก็จบไปด้วยดีโดยเฉพาะ นีโอ
หลังจากได้นอนพักฟื้นที่ห้องเรียนซักพักนีโอก็ได้สติ!

“นีโอ คุง~” เสียงของ เรียวโกะ ดังขึ้นข้างๆของ นีโอ
“เป็นยังไงมั่งจ๊ะ!” เรียวโกะ ถามด้วยความเป็นห่วง
“อา..เกิดอะไรขึ้น...?!” นีโอ ในสภาพมึนงง และ สะลึมสลือ
“เอ๋?..นี่จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?” เรียวโกะสงสัย
“หือ?..”
“นี่จ๊ะ...น้ำส้ม” เรียวโกะ ยื่นน้ำส้มกระป๋องให้
“อ่ะ...ขะ..ขอบใจนะ..” นีโอ ตอบรับอย่างไม่ลังเล
“ชิ..” เนเน่ ฉุน! และทำหน้าไม่พอใจ! เมื่อเห็น เรียวโกะ ทำเป็นพูดดีกับนีโอ

“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ?..” นีโอ กล่าวขอโทษเพื่อนๆทุกคนในห้อง
“ไม่มีอะไรหรอก....แฮ่ะๆ...” นักเรียนในห้องอยู่ในสภาพ ช้ำเลือดช้ำหนอง
ดูเหมือนทั้งห้องจะได้รู้จักตัวตนของนีโอ อีกด้านหนึ่งแล้ว
“งะ..งั้นเหรอ” นีโอ ทำหน้ามึน
“เอ๋แล้ว...ชาน ไปไหนแล้ว” นีโอถามไถ่เพื่อนในห้อง!
ทั้งห้องเงียบสงัดเหมือนในป่าช้า...!!

ในตอนเย็นเสร็จแล้วเนเน่ กับ นีโอ ก็เดินกลับบ้านด้วยกัน..
โดยที่ เรียวโกะ ต้องฉุน!เพราะติดกิจกรรมของชมรมในช่วงเย็น!

“เออ..นี่วันนี้..ตอนเช้า..ทำไมเธอ..” นีโอ ยังไม่ทันพูดจบ เนเน่ ก็เอ่ยขึ้นว่า
“แปลกใจล่ะสิ..” เสียงของเธอกลับเป็นอย่างเดิมแล้วรวมถึงนิสัยด้วย
“เอ๋...ทำไมเธอถึง..” นีโอ ถามอย่างประหลาดใจ
“เอาไว้ถึงบ้านฉันจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟังละกัน..” เนเน่ ตอบเสียง น่ารัก
“....” นีโอ เงียบ...
“อ๊ะ...จริงด้วยไปรับ ริน ด้วยกันไหม? โรงเรียนของเธออยู่แถวนี้เอง!” เนเน่ ถามนีโออย่างไม่ลังเล
“เอ๋...ดะ..ได้สิ!” นีโอ ตอบแบบไม่ทันตั้งรับ

พอถึงหน้า โรงเรียน ประถม รินก็กระโจนเข้ามากอดกับเนเน่อย่างแนบเน่!
“พี่ เนเน่...~” รินลากเสียงยาว
“อ่ะ!! พี่ชายก็มาด้วยเหรอ?” รินเอ่ยถึงนีโอ..
“อ๊ะ!! พอดีวันนี้ว่างน่ะเลยมา..” นีโอตอบ

หลังจากนั้นทั้ง 3 พี่น้องแต่ก็ดูไม่เหมือนพี่น้อง เดินกลับบ้านด้วยกัน...
“นี่พี่ชาย..วันนี้ทำแฮม กับ ไข่ดาวให้หนูได้ไหมค่ะ?” ริน ถามระหว่างเดินกลับบ้าน
“อ๊ะ...ได้สิ เดี๋ยวพี่จัดให้เลย” นีโอ รู้สึกเหมือนได้น้องสาวคนใหม่
“ขอบคุณค่ะพี่ชาย”
“แฮะๆ ไม่เป็นไรหรอก..” นีโอทำหน้าเขินอายเมื่อโดนขอบคุณ
“พี่ชายใจดีเลยน้า~” ริน ชมอีกครั้ง
“อย่าน่า พี่เขินหมดแล้วนะ!” นีโอตอบรับคำชม
“คิกๆ”ริน หัวเราะชอบใจ
“เอาล่ะถึงบ้านแล้วเข้าบ้านกันเถอะ..” นีโอ บอกกับพี่น้องต่างสายเลือด
“คิคิ” เนเน่ ขำเงียบๆ

จากนั้นทั้ง 3ก็เข้าบ้านแล้วพูดลากเสียงยาวว่า “กลับมาแล้ว~...”
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ..” สึมิซึ่งกำลังถูบ้านอยู่ทักลูกชายลูกสาวที่กลับมาจากโรงเรียน
“สวัสดีค่ะแม่!” ริน วิ่งไปกอดแม่...
“ฮ่ะๆ..วันนี้ครูสอนอะไรมั่งเอ่ย~” สึมิ ถาม ริน
“เยอะแยะค่ะเดี่ยวหนูทำการบ้านเสร็จก่อนจะลงมาทานข้าวนะค่ะ” ริน บอกกับแม่
“จ้า..ถ้าไม่เขาใจตรงไหนถามพวกพี่ๆได้น้า...”
“ค่า...~” รินลากเสียงยาวพร้อมกับวิ่งขึ้นไปบนบ้าน
“ร่าเริงจังน้า..” นีโอเอ่ยชมน้องสาว
“เป็นธรรมดาน่ะจ่ะ..ตอนแรกก็ไม่ค่อยเข้ากันได้เท่าไหร่หรอกพออยู่ไปนานๆก็ชินเอง” สึมิ ตอบลูกชาย
“อ๋อครับ..งั้นข้าวเย็นนี้ผมจัดการเองนะครับ!” นีโอ บอกกับแม่
“จ้า..งั้น เนเน่ ไปช่วยเป็นลูกมือให้กับ นีโอคุงด้วยละกันนะ”
“ค่า...” เนเน่ ตอบโดยไม่ลังเลแถมร่าเริงอีกตังหาก
“งั้นผมทำ ธุระ ส่วนตัวเสร็จก่อนนะครับ..” นีโอ พูดพร้อมกับขึ้นไปบนห้องเพื่อจัดเก็บหนังสือ
และ สิ่งของต่างๆ

“ก๊อกๆๆ.. ขอเข้าไปได้ไหม?” เสียงเนเน่เคาะประตู
“เข้ามาสิ..” นีโอ ตอบ
“เออ..คือว่า..เรื่องเมื้อเช้า....”
“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ...เธอไม่อยากให้พวกเพื่อนๆเข้าใจผิดใช่ไหม?” นีโอ ตอบ
“อะ...อืมก็ใช่..แต่...”
“เอาน่า อย่างไรก็ตามเก็บเรื่องนี้เป็นความลับที่ โรงเรียนจะดีกว่า” ดูเหมือน นีโอ จะเข้าใจ เนเน่ หมดแล้ว..
“อะ...อืมจ๊ะ..” เนเน่ ตอบด้วยเสียงที่ผ่อนคลายขึ้น

“งั้นฉันขออาบน้ำก่อนนะ..” นีโอพูดพร้อมกับกำลังจะถอดเสื้อ!
“อ๊ะ...ว๊าย!!” เนเน่ ตกใจ!
“อ่ะ...ขอโทษที ฉันติดนิสัยถอดเสื้อผ้าในห้องน่ะ..” นีโอ ตอบแบบไม่อาย..
“งะ..งั้นเหรอ...” เนเน่ รีบเดินออกไปจากห้องด้วยความ เขินอาย

เวลาผ่านไป นานพอสมควร นีโอก็กำลังแช่น้ำอุ่นในห้องน้ำอย่างผ่อนคลาย
“ฮ้า...~” นีโอ อุทานเบาๆ ที่ได้ผ่อนคราย

นีโอนอนแช่น้ำอุ่นเพื่อผ่อนครายความเครียดที่โรงเรียนในวันนี้ และทันใดนั้นเอง..
“ครื่น…ปัง~” เสียงเปิดและปิดประตูหน้าห้องน้ำทำให้นีโอตื่นจากการผ่อนคลาย
และพึ่งนึกได้ ว่า ‘ลืม ล็อคห้อง’
เขาต้องตกใจกับ เด็กสาว ‘เนเน่’ ที่นุ่งผ้าเช็ดตัวเข้ามา แล้วเหมือนกับ กำลังจะถอดผ้าเช็ดตัวออก

“นี่เธอ....นะ...” นีโอ อุทานขึ้น เพื่อหยุดการกระทำ ของ เนเน่ ที่จะเกิดขึ้นต่อไป
“ว๊ายยย! ขอโทษเจ้าคะ! พอดีไม่เห็น” เนเน่ รีบหยุดที่จะกระทำอะไรต่อไป แล้วหันหลังให้ นีโอ
“หวา!!!” นีโอ หันหน้าหนี
“หวา...ขะ...ขอโทษค่า!!” เนเน่ กำลังไปที่ประตูเพื่อจะออกไป
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ จ๊ะ!!” เสียงของ สึมิ เคาะประตูห้องน้ำ
“ไม่มีอะไรหรอกค่า... พอดีเปิดน้ำร้อนไปหน่อย ค่า!” เนเน่รีบตอบกลับทันที
“งั้นเหรอ จ๊ะ ระวังหน่อยแล้วกัน”
“ค่า”

ทั้งสองได้แค่หลบหน้ากันได้ห้องน้ำ
สักพัก นีโอ ก็ลุกพรวดจากอ่าง และคว้า ผ้าเช็ดตัวมานุ่ง
“เอ๊ะ!! เอ๋!” เนเน่ อุทาน
“เอาล่ะ ฉันอาบเสร็จแล้วละกัน เธออาบน้ำต่อเลยสิ”
“เอ๋!?” เนเน่สงสัย
ทั้งสอง หน้าแดง และเดินสวนกัน
“ฉันไปทำอาหารก่อนแล้วกัน” พูดจบเสร็จ นีโอก็ออกไปจากห้องน้ำ


หลังจากนั้น นีโอ แต่งตัวเสร็จก็ลงไปชั้นล่าง เพื่อเตรียมจะทำอาหารในเย็นวันนี้...

“มะ...แม่เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ!” นีโอ ถามแม่ ต่างสายเลือด
“ปะ..เปล่าจ๊ะ..พอดีเริ่มหิวหน่ะ” สึมิหน้าซีด
“กลับมาแล้วจ้า!” เสียงของ เรียวที่กลับมาจากที่ทำงาน
“พะ...พ่อ วันนี้กลับเร็วจัง!” นีโอเอ่ยถึงพ่อ
“วันนี้รู้หิวเลยกลับมาไวกว่าปกติน่ะ” เรียว พูดในท่าทีอารมณ์ดี

“ฮ่าฮ่าฮ่า...ยังทำกับข้าวไม่เสร็จเหรอ!!” เรียวตอบในท่าทางอารมณ์ดี…
“เอ๋!! พ่อไม่หิวเหรอ!” นีโอถามด้วยความสงสัย
“อ้อ..วันนี้พ่อได้ บัตร เชิญทานอาหาร ในงานครบรอบวันเกิดของเพื่อนพ่อน่ะ ได้มาทั้ง 5 ใบเลย” เรียวพูดยาวเหยียด
“ว้าว!!” นีโอตื่นเต้น ที่จะได้กินอาหารระดับ โรงแรม
“แล้ว รินกับ เนเนล่ะ” เรียวถามถึงคนอื่นๆ
“ริน กำลังทำการบ้าน น่าจะเสร็จแล้วนะ เนเน่ กำลังอาบน้ำน่ะ” สึมิ ตอบ
“งั้นเหรอ งั้นทุกคนแต่งตัวสวยๆ กันด้วยน้า!” เรียวบอก

หลังจากทุกคนก็เดินทางไปงานครบรอบวันเกิด ของเพื่อน เรียว
เพื่อที่จะกินอาหาร

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็กลับบ้านมาด้วยความหิวโซ
“พ่อ ทำไมไม่ดูดีๆ” นีโอ บ่นหิว
“ขอโทษที พ่อดีใจหน่ะ”
“ดีใจ จนลืมไปเลยเหรอ ว่ามันเป็นวันพรุ่งนี้” นีโอ บ่นต่อ
“ฮะ..ดีแล้ว อย่างน้อยก็ได้รู้จักความหิวไม่ใช่เหรอ?”
“ตลกน่า พ่อ”
“นีโอ วันนี้ทำกับข้าวให้หน่อยนะ หิวจนไม่มีแรงแล้ว” สึมิ บอกนีโอ


“คร้าบ~”

ตอนที่ 4 ความสัมพันธ์


“ติ๊ดๆๆ...ติ๊ดๆๆ...”
เสียงปลุกของเช้าวันเสาร์ดังขึ้น

นีโอลืมตาขึ้นมาปิดเสียงนาฬิกาปลุกอย่างงัวเงีย...
ดูเหมือนว่าแม้แต่วันหยุดเขายังต้องตื่นแต่เช้า
แต่ทว่าสิ่งที่นอนอยู่ข้างเขานั้น...
“หวา...!! เนเน่ !!” นีโอ ทำท่าตกใจรู้สึกว่าเขายังจะไม่ชินซักเท่าไหร่..
“อะ...อืม..งืมๆ..” เนเน่ตื่นเพราะเสียงของ นีโอ
“เอ๋!?...” เนเน่กำลังงัวเงีย
“ทำไม...ทำไมชั้นมานอนข้างนายได้เนี่ยะ” เนเน่ตกใจ
“เมื่อวานชั้น ก็นอนอยู่บนเตียงดีๆ นิ” เนเน่ เล่าถึงเมื่อคืน
“หรือว่านาย...นาย...ทำอะไรชั้น” เนเน่คว้าหมอนไปกอดแล้วถอยติดฝาผนัง
“ห๊ะ!!” นีโอ ทำหน้าไม่พอใจ
“ฉันจะไปรู้เรื่องอะไร!!~” พูดแล้วก็เดินออกห้องไป
“นี่ชั้น...เอาอีกแล้วเหรอเนี่ยะ!” เนเน่ บ่นกับตัวเอง

“ซู่...” เสียงเตาแก๊สติดไฟ..
“วันนี้ เนเน่จัง ตื่นสายจังนะ..” สึมิ ถามถึง เนเน่
“คะ..ครับ” นีโอ ตอบ..

“นี่ชั้น...ทำเองอีกแล้วเหรอ?” เนเน่ยังบ่นกับตัวเอง
“ว่าไง นีโอ! ยังตื่นเช้าเหมือนเดิมเลยนะ” เรียว เดินลงมาจากห้องนอน พร้อมกับ ริน
“ครับ พ่อ..” นีโอตอบ เอ่ยขึ้น
“อ้อ แล้ววันนี้ จะไปใหนใหมล่ะ?” เรียว เดินไปเปิดตู้เย็น หยิบขนมปังมากิน
“ก็กะ ว่าจะไปตลาดซื้อของมาน่ะครับ”
“อ๊ะ!~ ได้ยินข่าวว่า นักเรียนในห้องเรียนลูก เข้าโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ?”
‘ชาน’ นีโอ นึกในใจ
“ก็ อย่างนั้นแหละครับ เดียวว่าจะไปเยี่ยมด้วยเลย”
“เขาไปทำอะไรมาล่ะ ถึงได้เข้าโรงพยาบาลน่ะ”
“เอ่อ...” นีโอ ลังเล

“นะ..นีโอ..” สึมิ ลากเสียงยาว
“คะ..ครับ!!” นีโอตอบรับ

“อะ...อาหารไหม้หมดแล้ว” สึมิ พูดพลางชี้นิ้วไปที่กระทะ
“หว่า!! แย่แล้วๆ” นีโอ ตกใจ
“คิกคิก” รินขำ

หลังทำอาหารเช้าเสร็จ
“ขอไปแต่งตัวก่อนนะครับ เดียวลงมาทาน” นีโอ พูดแล้วเดินไปยังห้องตัวเอง
“ก๊อก ก๊อก!!” เสียงเคาะประตู
“....” ไม่มีเสียงตอบรับ
เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าห้องไป
“แอ๊ด” เสียงเปิดประตู
“เอ๋~” นีโอ ตกใจ
“....” เนเน่ นอนกอดหมอนอยู่ที่ ผนังห้อง
“ยังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ยะ” นีโอ บ่นพึมพำ
“แล้วจะเปลี่ยนชุด ยังไงดีละเนี่ยะ!”
“ช่างเถอะ คงไม่เป็นไรหรอก” นีโอ พูดกับตัวเอง
ขณะที่กำลังถอดเสื้อ
“ห๊ะ!!” เนเน่ ตื่นขึ้นมา
“ว้าย!!” เนเน่ ตกใจ ที่เห็น นีโอในสภาพ ไม่สวมเสื้อ
“หะ...เฮ้ย” นีโอ ตกใจเสียง เนเน่
“ทำ...จะทำอะไรน่ะ” เนเน่ ถามในอาการกลัว
“หา? ก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ไง” นีโอ ทำสีหน้ามึนงง
“เอ๋?”
“อะไรของเธอ?”
“ปะ..ป่าว”
เนเน่ ก็ออกจากห้องไป
“อะไรของเค้า” นีโอ บ่นกับตัวเอง

“อรุณสวัส ค่า~” เนเน่ลงมาจากห้องนอนพร้อมลากเสียงยาว..
“พี่ เนเน่ มาแล้ว!” รินเอ่ยขึ้น
“เนเน่จัง วันนี้ทำไมตื่นสายจังล่ะ” สึมิ ถามลูกสาว
“พอดี วันนี้ง่วงมากไปหน่อยอะค่ะ” เนเน่ตอบพลางเอามือขยี้ตา
“อืม..อืม...รีบไปล้างหน้าแล้ว มากินข้าวเช้ากันเถอะ” เรียว บอกเนเน่
“ค่า!”

อาหารเช้าอร่อยมากเหมือนเคย ฝีมือการทำอาหารของ นีโอ ไม่เคยตกเลย
หลังจากที่ทุกคนทางอาหารเช้าแล้วนีโอ จึงจะออกไปข้างนอก.
“ผมไปตลาดก่อนนะครับ!” นีโอ เอ่ยถาม พ่อ แม่
“จ๊ะระวังตัวด้วยนะ..” สึมิ ตอบลูกชาย
“ให้ เนเน่ ไปด้วยสิ! เพื่อจะช่วยอะไรได้บ้างเห็นอยู่แต่ในบ้าน..” เรียว เสนอให้ นีโอ พา เนเน่ ไปด้วย..
“อ๊ะ..จริงด้วยสินะ เนเน่ ก็พึ่งจะเคยมาที่นี่ให้ นีโอคุง ช่วยแนะนำเรื่องต่างๆให้ เนเน่ด้วยนะ” สึมิ ตอบรับ
“กะ..ก็ดีครับ”

หลังจากนั้น นีโอ และ เนเน่ ก็แต่งตัวในชุด สบายๆเพื่อจะออกไปข้างนอกด้วยกัน..
“นี่....วันนี้นายจะไปไหนเหรอ?” เนเน่ ถามนีโอ
“วันนี้น่ะเหรอ..กะว่าจะไปซื้อของที่ ตลาด ไปร้านตัดผม และ ไปเยี่ยมเจ้า ชาน ที่ โรงพยาบาล..”
“จริงด้วยสินะ..ชานโดนนายยำซะเละเลยนิ..” เนเน่ พูดถึงชาน
“ฉะ..ฉันทำเหรอ?..” นีโอแปลกใจกับตัวเอง..
“เอ๋?”

หลังจากนั้น นีโอก็เดินเตร่ซื้อของเพื่อนำไปเก็บไว้เป็นเสบียงที่บ้าน...
โดยมี เนเน่ เป็นคนช่วยถือของต่างๆนาๆ ที่จับจ่ายมา..

“นี่ยังไม่หมดเหรอ..” เนเน่กล่าวในท่าทาง ถือข้าวของทั้ง 2 มือ ด้วยความหนัก..
“ยังหรอก..เหลือ น้ำมันพืช...ผัก..และผลไม้ ด้วย~” นีโอ ดูมีความสุขเมื้อได้จับจ่ายซื้อของ..
“หวา...ฉันต้องได้ถือของพวกนี้อีกเหรอ...” เนเน่ ถามไถ่ด้วยความหนัก..
“ไม่ต้องหรอก..ฉันถือเองก็ได้..” นีโอ ตอบ
“ค่อยยังชั่วหน่อย..นึกว่าจะได้ถือจนกล้ามขึ้นแน่!” เนเน่ พูดด้วยความเหนื่อยล้า...
“เอาน่า..แค่นี้เอง..” นีโอตอบในท่าทางอารมณ์ดี

หลังจากนั้นทั้ง 2 ก็เดินเข้าร้านตัดผม ..
นีโอ ไว้ผมยาวมากแล้วจึงจะมาตัดผมออกนิ๊ดหน่อย..
เนเน่ นั่งรอ นีโอหน้าร้านตัดผม...

“ช้าจังน้า...” เนเน่อุทานในใจ
“ดีล่ะ!..”เนเน่ พูดเบาๆ

หลังจากนั้น เนเน่ก็เดินเข้าไปในร้านตัดผม
เวลาผ่านไป...ไม่มาก นีโอ ก็เดินออกมาจากร้านพร้อมผมที่สั้นลงนิ๊ดหน่อย..

“โอเค~ เอาล่ะตัดผมเรียบร้อยแล้ว”
“..เอ๋” นีโอ ประหลาดใจที่ไม่พบ เนเน่
“หะ...หายไปไหนแล้ว” นีโอ ตกใจ
“อยู่ไหน? ไปไหน? หลงทาง? โดนลักพาตัว?” นีโอ ค้นหา ในถังขยะ หลังประตู บนหลังคา หลังกำแพง บนต้นไม้ และบริเวณต่างๆหน้าร้านตัดผม
“หายไปไหน?” นีโอ บ่นออกมา

“อะไรหายเหรอ? นีโอ คุง”
มีเสียงหนึ่งตัดขึ้นมาจากร้านตัดผม
“ก็..ก็..ก็..” นีโอ พูดติดอ่าง เมื่อเห็นเนเน่
“หวา...นะ...เนเน่!!!” นีโอตกใจกับทรงผม น่ารักบาดใจของ เธอ
“เป็นยังไงมั้งจ๊ะ?” เนเน่ ถาม นีโอ
“กะ..ก็...ดีแล้ว!...” นีโอ ตอบในท่าทางตกใจ และ หน้าแดง..

เนเน่ได้ตัดผมสั้น และมัดรวบเข้ากับโบว์ที่แอบซื้อมา
ปล่อยผมที่รวบสยายลงมาถึงจะดูสั้นแต่ผมที่เข้ากับหน้าตาทำให้ดูน่ารักมากยิ่งขึ้น
นีโอ ถึงกับอ้าปากค้างที่เห็นเนเน่ทำผมทรง...น่ารัก...น่าชัง...

“น่ารักไหม?” เนเน่ ถาม..ด้วยน้ำเสียงทีน่ารัก..
“นะ....น่ารั... อุ๊บ!!แล้ว แล้วของที่ซื้อมาล่ะ” นีโอ ถาม เนเน่
“หว๋า! ขอโทษเจ้าค่ะ” เนเน่รีบ วิ่งเข้าไปในร้านตัดผม.
“จะ..จริงเลย” นีโอ ยังไม่หายตกใจ

หลังจากนั้นทั้งสองก็เดินไปถึง โรงพยาบาล นีโอ และ เนเน่ เข้าไปสอบถามห้องของ ชาน ที่หน้าเค้าเตอร์
และพวกเขาก็ได้เดินไปที่ห้องพร้อมหิ้วของฝากต่างๆนานๆไปด้วย
“ก๊อก ก๊อก !”
“ขออนุญาต ครับ...” นีโอ เข้าไปในห้องของชาน
“นีโอ๊~…………..” เสียงขอเพื่อนซี้ที่กำลังบาดเจ็บเอ่ยด้วยความดีใจ!

“นะ...นี่นายยังไม่หายอีกเหรอ!” นีโอ ถามเพื่อน ด้วยความเป็นห่วง
“เพราะใครล่ะ!..” ชาน พูดประชด
“....” นีโอ ทำหน้างง
“แอ๊ด....ปัง” เสียงเปิดประตู
“เอ๋..”
ชาน แปลกใจกับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า!

“คะ...ใคร หน่ะ”
“คุ้นๆ”
“อ้อนี่คือ....” นีโอกำลังจะพูด
“นี่แก!!! ไม่ทันไรแล้วควงแฟนมาด้วยเหรอ!! แถมน่ารักอีก!” ชานดูเหมือนว่าจะจำ เนเน่ ไม่ได้
“เอ่อ...” นีโอ
“ไหนแกบอก ไม่เคยสนสาวล่ะ!! ที่แท้ กั๊กไว้ชัดๆ” ชานพูดกัดฟัน
“เอ่อ...” นีโอ ไม่รู้จะบอกอย่างไรดี
“สวัสดี เจ้าค่ะ! ชั้นชื่อ...นะ...”
“แกจะคิดอย่างไงก็ช่าง” นีโอ แทรกทันที ก่อนที่เนเน่จะ เอ่ยชื่อตัวเอง
“เอ้านี้ของฝาก” นีโอ พูดพร้อมยื่นของฝากให้ชาน
“ขะ..ขอบใจ” ชาน กำลังตกใจในความ น่ารัก และเสียงที่คุ้นหู
“มะ...เมื่อกี้เธอชื่ออะไรเหรอ” ชาน ถามย้ำ
“อ้อนี่ ชาน ฉันซื้อของโปรดมาให้นายด้วย!” นีโอ เปลี่ยนเรื่อง
“ว๊าววว!! เพื่อนฉันรักนาย!!” ชาน ทำหน้าซาบซึ้งกับของที่อยู่ตรงหน้า
“อย่ามาเกย์แถวนี้” นีโอ ทำหน้า ดุดัน
“จ้า..จ้า...” ชาน ตอบรับด้วยสีหน้า ประชด
มันคือแพ็คผลไม้เกรด A ชาน ชอบทานผลไม้มากเป็นชีวิตจิตใจ ว่าแล้ว นีโอ ก็แกะแพ็คผลไม้ออกเพื่อจะนำมาปลอกเปลือกให้ชาน
“นี่ให้ฉันช่วยอะไรใหม...?” เนเน่ถามเพราะอยากช่วย
“งั้น...เธอปลอกแอปเปิ้ลลูกนี้ละกัน..” นีโอ พูดพร้อมกับยื่นแอ๊ปเปิ้ลให้กับ เนเน่
“เฮ้ย” นีโอ อุทานออกมาขณะถูกดึงไป
“แก ไปเจอเธอที่ใหนเนี่ยะ...” ชาน กระซิบถาม
“เอ๋..” นีโอกำลังง
“ไว้วันหลังฉันจะเล่าให้ฟังแล้วกัน”
“ชิ!! พักนี้ชอบมีความลับ นักนะ”
“นี่ค่า!” เนเน่ พูดขึ้นมาทำให้ทั้ง สองตกใจ
“หว่า?..”
“ขะ...ขอบใจนะ” นีโอ พูดพร้อมรับแอปเปิ้ล
“คุ้นจังว้า!!..” ชาน บ่น
“เห...อะไรนะ...” นีโอ ท้วงถาม ได้ยินไม่ถนัดหู
“อ๊ะ...ชั้นพูดว่า มีอีกมั้ยน้า!”
“อยากกินอีกเหรอ!~ ได้ๆ” นีโอ พูดพลางหยิบ แอปเปิ้ล ยัดเข้าปากของชาน
“เอ้ยๆ เอี่ยวๆ” ชานพูดขณะมีของอยู่ในปาก
“นี่แหน่ะ นี่แหน่ะ” นีโอ หยิบกลีบแอปเปิ้ล ยัดเรื่อยๆ
“แอ่ก...แค่กๆๆ…เอือก” ชานสำลัก
“คิกๆ” เนเน่ แอบขำ
“ฮ่ะๆ...” ทั้ง 2 หัวเราะและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน โดยมี เนเน่ แอบขำด้วยอยู่ห่างๆ

“เอ้าน้ำ..” นีโอ ยื่นน้ำให้ให้ชาน..
“อึก อึก อ่า...!” ชานสดชื่นขึ้น
“เอาอีกมั้ย?” นีโอถาม
“อิ่มจะอ้วกแล้ว ขอบใจที่เลี้ยง” ชานพูดแล้วก็ ล้มตัวนอนด้วยสภาพหมดแรง
“งั้นไม่รบกวน แล้วละกัน” นีโอ พูดพลางลุกขึ้น พลางหยิบของที่ซื้อ กลับบ้าน
“จะไปแล้วเหรอ...วันหลังมาอีกนะ” ชานพูด
“งั้นวันหลังจะซื้อ มะม่วงมาฝาก” นีโอ พูดทิ้งท้าย
“อี้~! ชั้นเกียจ มะม่วง” ชาน ตอบด้วยความขยะแขยง

“ไปละนะ เจ้าค่ะ!” เนเน่ บอกลา
“แล้วพา แฟนแกมาใหม่ด้วยนะ” ชานบอกก่อนีโอ จะกลับ
“คร้าบ...คร้าบ...” นีโอ ขี้เกียจพูดยาว
“จะดีเหรอ ที่ชานเข้าใจแบบนั้น” เนเน่ถาม นีโอด้วยความสงสัย ทันทีที่ออกจากห้องมา
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“ปะ...ป่าว...ไม่มีอะไร”
“งั้นเหรอ?”

ทั้ง สองจึงเดินออกจากโรง พยาบาล และเดินทางกลับบ้าน
“นี่..” เนเน่เริ่มเอ่ยปากถาม ขณะกำลังเดิน
“หืม?” นีโอ ตอบรับเหมือนอย่างปกติ..
“นาย กับ ชานเป็นเพื่อนกันนานหรือยัง?” เนเน่ ถามในสิ่งที่คาใจมานาน
“อ๋อ...จะว่าไปก็...ก็นานพอสมควรแล้ว”
“ออ...เหรอ...แล้ว” เนเน่ กำลังจะถามคำถามต่อไป..นีโอพอจะรู้คำถามต่อไปจึงชิงเอ่ยก่อน..
“ฉันน่ะ...เจอกับเจ้า ชาน ตอนอยู่สมัยประถม 1 เมื่อก่อนฉันอ่อนแอมากจึงทำให้โดนเพื่อนในห้องฉันแกล้งบ่อยๆ
แต่ไม่ใช่ว่าจะโดนแกล้งเสมอไป” นีโอ เล่าต่อ..
“และวันหนึ่ง ชาน ก็เข้ามาช้วย” นีโอ นึกย้อนไปตอนอยู่ชั้นประถม...

“ซิก..”
เสียงสะอื้นของ นีโอ ในวัยเด็ก
“ฮึ...นายนี่มันอ่อนแอจริงๆ ฮ่าฮ่า..” เพื่อนๆที่แกล้ง นีโอ ล้อเขา
“มะ....ไม่ใช่นะ! อื้อ...” นีโอ ในวัยเด็กสะอื้นพร้อมกับเถียงตอบ

ทันใดนั้นเด็กชายตัวเคียงกับ นีโอในวัยเด็กก็เดินเข้ามาในวงที่เพื่อนๆล้อมไว้
“ทำอะไรของพวกนายเนี่ย!” ชาน ในวัยเด็ก เอ่ยขึ้น
“หวา...เจ้าชานมาแนะ!!เผ่นเร็ว..” ดูเหมือนว่า ชานจะดูหน้าเกรงขามมากในตอนนั้น
“ซิก...ขะ..ขอบใจนะ..” นีโอ ในวัยเด็กเอ่ยขอบคุณ
“อือ...ไม่เป็นไรนะ...ถ้าพวกนั้นมาแกล้งนายอีกบอกฉันได้เลยนะ!” ชาน บอกกับ นีโอ
“อะ...อือ..” นีโอ ตอบ
หลังจากนั้นก็ไม่เคยมีใครมากล้าแกล้งนีโออีก..

“เรื่องก็เป็นแบบนี้ล่ะ..” นีโอกลับมาในปัจุบัน
“ว๊ายย...เป็นเรื่องที่น่ารักจัง..” เนเน่ เอ่ยขึ้นดูเหมือนว่าเรื่องของ นีโอ และ ชาน ในวัยเด็กจะถูกใจ เนเน่
“แล้วหลังจากขึ้น มัธยมต้น เจ้านั้นก็เริ่มจะติดฉันเรื่อยๆ..” นีโอ อธิบายต่อ...
“ทำไมเขาถึงติดนายล่ะ?” เนเน่ ถามต่อ
“คงเป็นเพราะตอนที่เจ้านั่นโดนปฏิเศษการสารภาพรักครั้งแรกและ เจ้านั่นก็ซึมใหญ่เลย..”
“เอ๋....” เนเน่ ทำหน้า งง
“เอ๋...เธอคงไม่รู้สินะ เจ้า ชาน น่ะโดนสลัดรักหลายต่อหลายตาแล้ว..” นีโอ อธิบายต่อ
“ฉันเลยต้องคอยปลอบใจเจ้านั่นตลอดเลย...คงเพราะเรื่องนี้หลังจากนั้นเจ้านั่นก็ติดฉันมาตลอดเลย..”
“คิก..ๆ เรื่องของพวกนาย 2 คนเหมือนใน นิยาย เลยเนาะ..” เนเน่พูดล้อ
“ช่างเถอะน่าเรื่องของพวกเรา 2 คนยังเหนือนิยายด้วยซ้ำ..” นีโอ พูด ถึง เนเน่ กับ เขา..
“เอาเถอะ เข้าบ้านกันก่อนเถอะ..” นีโอบอกกับ เนเน่
ทั้ง 2 พูดคุยกันจนถึงบ้านของตัวเอง...ดูเหมือนว่าการเดินกลับบ้านครั้งนี้จะยาวนานสำหรับนีโอ

“แอ๊ด... กลับมาแล้ว…” นีโอ กับ เนเน่ เดินเข้าบ้านและลากเสียงยาว...
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ?แหม่กลับมาไวจังน้า..” สึมิ ทักลูก ที่กลับมา..พร้อมกับของพะรุงพะรัง..
“ตั้งบ่าย 2 โมงแล้วยังไวอยู่เหรอค่ะ..” เนเน่ เอ่ย
“น่าๆ..แม่ก็พูดไปอย่างนั้นแหละ..”
“ค่าๆ..” เนเน่ ตอบด้วยเสียงเหนื่อยล้า
“อ๊ะ..เนเน่ ลูกไปทำผมทรงใหม่มาเมื่อไหร่เหรอ..” สึมิ ในท่าทางแปลกใจกับผมทรงใหม่ของ เนเน่
“อ๋อ..นี่น่ะเหรอค่ะ..หนูทำตอนที่ไปร้านตัดผมกับ นีโอ น่ะคะ..”
“ว๊ายย...น่ารักจัง!” สึมิลากเสียงยาวชมลูกสาวสุดที่รัก..
“แม่ครับ...ช่วยผมจัดผักกับเนื้อลงตู้เย็นทีสิครับ..” นีโอ วานให้ สึมิช่วย
“จ้าๆ..ขยันจังนะ” สึมิ ชม นีโอ
“อ๊า...พี่ชายกลับมาแล้วเหรอ..” ริน ออกมาจากห้องนั่งเล่น..
“อ่ะ..พี่ เนเน่ ก็ไปด้วยเหรอ..”
“จ้า...จ๊ะ..พี่ซื้อของฝากมาให้เธอด้วยนา...” เนเน่ หยิบของจากถุงกระดาษ
“นี่จ้า!..” เนเน่ ยื่นพวงกุญแจรูป สตอรเบอร์รี่ น่ารักๆ ให้กับ ริน
“ว๊าว! ฮ่ะๆ..น่ากินจัง” รินพูดพร้อมกับกระโดดกอดกับ เนเน่
“กินไม่ได้นะจ๊ะ”
“ค่า”

รู้สึกว่า รินจะไม่แปลกใจเรื่องทรงผมของ เนเน่ ซักเท่าไหร่เลย..
“คิก...ดีจังเลยน้า...” นีโอ พูดพลางทำหน้ายิ้มขณะจัดของลงตู้เย็นอยู่
“อะไรเหรอจ๊ะ?” สึมิ ถามลูกชายที่หันห้าไปทาง เนเน่ กับ ริน
“อ๊ะ...ปะ...ปล่าวครับ..” นีโอ ท่าทางร้อนตัว
“ทั้ง 2 นั่นรักกันจังเลยน้า...” นีโอ เอ่ยขึ้น
“จ๊ะ..หลังจากพ่อของพวกเธอจากไป..พวกเขาก็อยู่ด้วยกันมาตลอดน่ะ..” สึมิ ตอบ..ด้วยเสียงเศร้าๆ
“คะ..ครับ” นีโอ อุทานเบาๆ
“....”

นีโอ เงียบไปครู่หนึ่ง..
“นี่สินะ ครอบครัว...” นีโอ คิดในใจ..
“นี่ นีโอ!” เนเน่ วิ่งเข้ามาประชิดหน้ากับ นีโออย่างใกล้ชิด
“ฉันมีอะไรจะให้..” เนเน่ พูดพลางค้นของในถุงกระดาษ
“นี่จ่ะ...” เนเน่ ยื่นพวงกุญแจรูป ตัว N สองตัวคู่กันให้..
“น่ะ..นี่เหรอ..” นีโอ ยืนมองของที่ เนเน่ ให้
“เก็บไว้ให้ดีล่ะ! อย่าทำหายนะ!” เนเน่ พูดอย่างใส่อารมณ์
“จ้าๆ..ฉันจะเก็บไว้อย่างดีเลยล่ะ แม่ทูลหัว..” นีโอ พูดพร้อมกับ ถอนหายใจเบาๆ..
“อ๊ะ...ได้เวลาเตรียมอาหารเย็นแล้วนิ” นีโอ พูดพลางเก็บพวกกุญแจลงกระเป๋ากางเกง
“ให้ฉันช่วยนะ!”
“ไม่ต้องหรอกน่า..เธอไปนั่งดู ทีวี ในห้องนั่งเล่นกับรินเลย!..”
“ไม่เอา!ฉันอยากช่วยนิ!” เนเน่ทำหน้างอน..
“เอ่อ...งั้นเธอไปช่วยแม่ล้างผักแล้วกัน..” นีโอ เสนองานให้
“OK จ้า~..” เนเน่ พูดพร้อมวิ่งไปที่อ่างที่ สึมิ ยืนอยู่.. อย่างร่าเริง
“จริงๆ..เลยน้า..” นีโอ อุทานเบาๆ



“นี่สินะ...ครอบครัวของเรา...”

ตอนที่ 5 เพื่อนใหม่!?



ติ๊ด..ๆ...ติ๊ด........ๆ...เสียงปลุกของเช้าวันใหม่ดังขึ้น...
นีโอ รีบตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว!เพื่อจะมาปิดนาฬิกาปลุก...เพราะกลัวว่า เนเน่ จะตื่นขึ้นมาทำร้ายเขา..
แต่สิ่งที่เขาเห็นคือ ว่าเปล่า?...วันนี้เนเน่ลุกเช้ากว่าปกติ

“จริงๆน้า..ทำเอาคนอื่นใจหายหมด” นีโอ พูดเหมือนกับชินไปแล้ว

หลังจากนั้นนีโอก็เดินลงมาจากชั้นบนเพื่อจะมาเตรียมอาหารเช้าในวันนี้...

“อ่า...สวัสดีตอนเช้าครับ แม่” นีโอ ทักทายแม่ในตอนเช้า
“สวัสดีจ้า..” สึมิ ทักทายตอบลูกชายตัวเอง
“เนเน่ ไปไหนแต่เช้าละครับ?” นีโอ ถาม..
“แม่ก็ไม่รู้สิ..ตอนที่แม่ลงมาจากชั้นบน เนเน่ เขาก็ออกไปแล้วล่ะ..”
“อะ..อ๋อครับ..”นีโอ แปลกใจ
“เธอนี่น้า...ทำเอาคนอื่นเป็นห่วงตลอดเลย” นีโอ คิดในใจ

วันนี้ นีโอ ทำอาหารเช้าให้กับ พ่อ แม่ และเตรียมข้าวกล่องให้กับ ริน เสร็จและก็ออกจากบ้านเช้ากว่าปกติ
เพื่อจะไปดูว่า เนเน่ มีเหตุจำเป็นอะไรถึงตื่นแต่เช้า..
หลังจากนั้นนีโอก็เดินเข้าโรงเรียนอย่างปกติและขึ้นไปบนห้องของเขา..

“สวัสดีตอ...น..อา...” นีโอ ประหลาดใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
“ไง นีโอ..!” เสียงที่แทบจะคุ้นหูเอ่ยทักเขา

ชาน ในสภาพแบ่งรับแบ่งสู้นั่งอยู่บนโต๊ะของเขา..

“เจ้าชาน! แกชิ่งหนีออกมาจากโรงพยาบาล อีกแล้วใช่ไหม!” นีโอ ถ้วง ชาน
“แฮ่ะๆ..ก็ฉันอยากมาโรงเรียนนิ..”
“โถ่...นายยังไม่หายดีแท้ๆ...น่าจะพักที่นั่นอีกซักพักนะ..” นีโอ พูดถอนหายใจ..
“เถอะน่าฉันคิดถึงแกนี่หว่า ~..” ชาน ตอบกับนีโอ
“แล้ว...นายมาแต่เช้าเห็น เนเน่ บ้างไหม?” นีโอ เริ่มถามไถ่..เรื่อง เนเน่
“อัน..แน่น...แน้..เป็นอะไรกันแล้วเหรอจ๊ะ?” ชาน ล้อ นีโอ
“โถ่!...อย่างเพิ่งเล่นน่า!..บอกมาก่อนเห็นเธอไหมล่ะ?”
“ก็ได้ๆ...ฉันเห็น เนเน่ เดินมาที่ ประตูโรงเรียนและเลี้ยวเข้าห้องสมุดไปน่ะ..” ชานตอบ
“ไปทำอะไรของเค้าน้า...” นีโอ อุทานในใจ
“เอาเถอะ นีโอ ฉันขอลอกการบ้านนายหน่อยสิ!” ชาน ถามลอกการบ้านของนีโอ
“แกนะแก..ไม่เคยทำเองเลย..อ่ะนี่..” นีโอพูดพร้อมกับเอาสมุดการบ้านยื่นให้ชาน
“ขอบคุณครับ~” ชานขอบคุณเสียงลากยาว..

หลังจากนั้นก็เริ่มมีคนทยอยเข้าห้องเรียนกันเป็นจำนวนมากเพราะว่าเริ่มจะเข้าใกล้เวลาเรียนแล้ว..
และ เนเน่ ก็โผล่ออกมาให้เห็นหน้าในเช้านี้!

“นี่ เนเน่! เธอไปไหนมาน่ะ...ฉัน เป็...น..เอ๋..”
“ฮึ..อย่ามาใกล้ฉันนะ..” เนเน่ บอกกับนีโอ..
“อีกแล้วเหรอ...เฮ้อ..” นีโอ อุทานในใจเพราะรู้ว่าต้องเป็นแบบนี้..
“หวา..นั้น เนเน่ เหรอ? น่ารักจัง” ทุกคน ตกใจกับทรงผมใหม่ของ เนเน่
“ว้าว...สะ...สวยจัง”
“เห...จะแปลกใจกันไปทำไมกันก็แค่เปลี่ยนทรงผมเอง?” ชาน เอ่ย
“ก็แบบนี้ประจำนั้นแหละห้องของเราน่ะ..” นีโอ พูดเหมือนจะชินกับห้องไปเสียแล้ว..

ตึก...ตึก....ตึก........ตุบ... เสียงฝีเท้าของอาจาร ฮิซาชิ เดินเข้าห้องเพื่อจะโฮมรูมในตอนเช้า..

“เอาล่ะ...ทุกคนวันนี้ครูจะอธิบายเรื่องวันสอบนะ..” ครู ฮิซาชิ เริ่มจะเข้มงวดในการสอบที่จะเข้ามาถึง..
“ขณะนี้ วันสอบและวันปิดเทอมฤดูร้อนเริ่มเข้ามาใกล้ทุกๆทีแล้วขอให้นักเรียนทุกคนเตรียมตัวกันให้ดีนะ!”
“เย่~ปิดเทอม~” เสียงของทุกคนตะโกนดังลั่นห้อง..
“ฮึฮึฮึ...สะ...สอบ!” นีโอ เริ่มมีไฟอีกแล้ว!
“คิก..ๆ..ปิดเทอมนี้ฉันจะพา นีโอคุง ไปเที่ยวทะเลดีไหมน้า..” เรียวโกะ ที่อยู่ข้างๆพูด ลอยๆให้ เนเน่ได้ยิน
“หนะ...หนอย!” เนเน่ ฉุนทันที!
“ว้า...หรือจะพาไปบ่อน้ำร้อนดีน้า~”
“ชะ...ชิ!!” เนเน่ ทนฟังคำหยอกล้อของเรียวโกะ
“นี่ นีโอ ฉันจะไปติวข้อสอบบ้านนายเหมือนทุกครั้งนะ..” ชาน พูดขึ้นเหมือนเคยทำเป็นประจำ
“โอ๊สส!” นีโอ ตอบรับด้วยเสียงที่มุ่งมั่น โดยไม่ได้คิดเลยว่ามี เนเน่ อยู่ด้วย!
“เอ๊ย...มะ...ไม่ด๊าย! หวาๆ” นีโอ ร้อนตัวทันทีเมื่อนึกได้ว่าส่วนหนึ่งในครอบครัวมี เนเน่
“อ้าว?ทำไมล่ะปกตินายก็ชวนฉันติวทุกครั้งนี่?” ชานพูดด้วยความแปลกใจ..
“ปะ...เปล่าไม่มีอะไร..!”
“เห...นายมีอะไรเหรอ?”
“อา...คือ…..” นีโอ อุทานด้วยความค้างเคือง..
“นายเป็นอะไรของนาย!” ชาน ตอกย้ำ
“กะ....ก็ได้!” ชานตอบไป
“โถ่!! เรื่องใหญ่แน่!” นีโอ พูดในใจ

เข้าสู่เวลาอาหารเที่ยงวันนี้ชานดันลืมข้าวกล่องไว้ที่บ้านซ่ะนี่สิ!

“หวาๆ...ดันลืมข้าวเที่ยงไว้ที่บ้านซ่ะด้วยสิ! ทำไงดีๆ..” นีโอ ทำท่าลุกลี้ลุกลน
“ฮ่าฮ่า...นีโอ วันนี้นายเป็นอะไรนะ...ไม่เคยเห็นนายแปลกหยั่งงี้มาก่อนเลย” ชาน เอ่ย
“ฮือ...ได้กินขนมปังอีกแน่...”
“นายก็ลงไปซื้อที่โรงอาหารสิ”
“งั้นฉันขอตัวไปซื้อขนมปังแปปนะอย่าไปไหนล่ะ!” นีโอ พูดเหมือนจะให้ชานรอ..
“น่าๆ ฉันรอนายแน่ไม่ต้องอ้อมค้อมนักหรอก..” ชาน พูดเหมือนกับมีลับลมคมใน
“นีโอคุง จะไปซื้อขนมปังเหรอ?” เสียง เด็กสาว เอ่ยขึ้นขณะที่ นีโอ กำลัง ลุก..
“งั้นฉันไปด้วยนะ..” เสียงของ เรียวโกะชวน นีโอ ไปซื้อขนมปัง..
“หยา!...เรียวโกะมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยนะ!” นีโอ ตกใจ เรียวโกะที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ตึกๆๆๆ...ควับ!...เสียงฝีเท้าเดินกระทบกับพื้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับคว้าตัว นีโอ ไปด้วย

“นะ...เนเน่ หนอย..คว้า นีโอคุง ไปหน้าตาเฉยเลย!” เรียวโกะ ฉุน เมื่อเห็น เนเน่ คว้า นีโอ ไปต่อหน้าต่อตา
“นี่คุณเรียวโกะ มานั่งรอ นีโอ ด้วยกันสิครับ~” ชาน ชวน เรียวโกะ มานั่งด้วย
“ชุ! ไม่เอาด้วยหรอก..” เรียวโกะ ตอบปฏิเศษอย่าเย็นชา
“....” ชาน ช็อคไปแล้ว...

ตึกๆ....ๆ....เสียงเท้ากระทบพื้นอย่างรัวๆของ เนเน่ ที่กำลังลากตัวนีโอไปหลังโรงเรียน

“นะ..นี่เธอปล่อยฉันได้แล้ว!” นีโอ พูดขึ้น
“เฮ้ๆ...หยุดก่อนๆ อย่าลากฉันเซ่” นีโอพูดครั้งที่ 2
“นี่!!! เนเน่!” นีโอพูดครั้งที่ 3

ในที่สุด เนเน่ ก็หยุดและหันหน้ามาคุย

“นายชอบยัยนั่นมากหรือไง!” เนเน่ ฉุน
“เฮ้ๆ..ฉันไม่ได้ชอบคุณ เรียวโกะ ซักหน่อย”
“แล้วทำไมถึงสนิทกันล่ะ?!”
“ก็แค่เพื่อนน่าไม่ต้องคิดอะไรมาก!”
“ทำไมล่ะ!” คำพูดนี้ทำให้ เนเน่ หน้าแดงเพราะความพิโรจ
“เฮ้อ...เธอนี่น้า....” นีโอ อุทานขึ้น
“ทำไมเธอถึงชอบทะเลาะกับ เรียวโกะ นักหล่ะ?” นีโอเริ่มถาม
“ก็ฉันเกรียดยัยนั่นนิ!” เนเน่ ตอบด้วยความเคร่งเครียด
“ทำไมล่ะ?”
“เป็นเพราะ!!....เพราะ....เพ..ร...” เสียงของ เนเน่ ขาดไปชั่วครู่
“ฮึ...เธอนี่น้า...ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย..” นีโอ พูดให้ เนเน่ ฟัง
“จำเรื่องที่ฉันเคยเล่าให้ฟังได้ไหม?”
“เรื่องของ ชาน กับ ฉันน่ะ..”
“อะ..อืม”
“รู้ไหมเพื่อนน่ะ..เริ่มต้นตั้งแต่เรานั่งจับเข่าคุยกัน หรือ เถียงว่ากัน แล้ว”
“เอ๋...?” เนเน่ ทำสีหน้ามึนงงกับคำพูดของ นีโอ
“ฮ่ะๆ..เธอลองคิดดูสิ จอมเกเรอย่างชานในสมัยประถมกลายมาเป็นคนขี้น้อยใจมาได้เพราะใคร?”
“เพราะ นายไง!” เนเน่ รู้อยู่เต็มอก..
“งั้นเธอลองเปลี่ยนคุณ เรียวโกะ ดูสิ!”
“อะ...เอ๋” เนเน่ ทำท่าตกใจ
“เธอ ลองเปลี่ยนคุณ เรียวโกะ จากศัตรูมาเป็นเพื่อนดูสิ” นีโอ พูดจากใจ
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ!” เนเน่ เริ่มเถียง นีโอ
“เริ่มจากการเป็นเพื่อนไง!” นีโอ ใบ้ให้ เนเน่เพียงเท่านี้

จอก...~… เสียงท้องร้องของทั้งคู่ดังขึ้น

“เอาล่ะๆ เธอทำเอาฉันไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย..” นีโอ นึกถึงอาหารกลางวันขึ้นเพราะความหิว..
“อะ...อืม...” เนเน่ ดูเหมือนว่าจะเข้าใจที่ นีโอ พูดทั้งหมด
“งั้นนายทานข้าวกล่องส่วนของฉันไหม..” เนเน่ ชวนนีโอกินข้าวกล่องของเธอ
“ไม่ล่ะขอบใจนะ ฉันขอตัวไปโรงอาหารก่อนนะไว้เจอกันในห้องเรียนนะ..” นีโอ พูดพร้อมโบกมือ
“…” เนเน่ เงียบและก้มหน้าลงอย่างช้าๆ

หลังจากนั้น นีโอ ก็เดินไปซื้อขนมปังที่ร้านอาหาร...เหลือเวลาพักอีกตั้งครึ่งชั่วโมง
ยังมีเวลาเหลือที่จะทานข้าวเที่ยง..
“ตุบ!....” เสียงชนของ นีโอ ชนกับบุคคล นิรนาม.. นีโอ ชนชายนิรนามล้มลงกับพื้น..

“หวา...ขะ..ขอโทษครับ!” นีโอ กล่าวขอโทษอย่างสุดใจ
“มะ.....ไม่เป็นไรหรอกครับ” เด็กหนุ่มใส่แว่นเอ่ยตอบคำขอโทษของ นีโอ
“อ๊ะ...หะ...ให้ผมช่วยนะ..” นีโอ พยุงชาย เด็กหนุ่มใส่แว่นขึ้น
“แฮ่ะๆ..เป็นเพราะผมเดินซุ่มซ่ามเอง ขอโทษด้วยครับ..” เด็กหนุ่มใส่แว่นกล่าวขอโทษ นีโอ คืน
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” เด็กหนุ่มใส่แว่นเดินจากไป!
“เฮ้อ...ทำเรื่องขายหน้าจนได้เรา..” นีโอ พูดในใจ พลางเอามือลูบหัว
“เอาล่ะ...ไปหาเจ้าชานดีกว่า..” นีโอพูดพร้อมเดินขึ้นไปบนห้อง b

“ปิ๊งงง...” เสียงเอฟเฟ็คด้งขึ้นพร้อมกับหน้าที่ไร้สติของ ชาน

“นี่...ชาน...แก..”
“ฮึฮึ....ฉันโดนปฏิเศษชวนนั่งทานข้าวอีกแล้ว...ฮือ..ๆ...”
“ฮ่ะๆ..เอาน่าแกยังมีฉันไม่ใช่เรอะ..” นีโอ พูดปลอบใจ ชาน
“เอาล่ะ...ทานอาหารเที่ยงกันดีกว่า ขนมปังใส้โซบะ น่าอร่อยดีแฮ่ะ!”
“ฮือ....แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน!!” ชาน เอ่ยขึ้น
“รู้แล้วๆ อย่าร้องน่า!!”
“แง้!! นีโอ๊!!!~”

“หึหึหึ..นั่นสินะ..นีโอ!แห่งห้อง b” เสียงของหนุ่มใส่แว่นนิรนาม เอ่ยขึ้นเบาๆขณะแอบดู นีโอ กับชานอยู่...
เขาขยับแว่นสะท้อนกับแสง ปิ๊ง!!...ราวกับตาของเขาเป็นเป้าเล็งอย่างแม่นยำ!

“นี่...นายมาทำอะไรที่นี่!” เสียงของ เรียวโกะ เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับว่ากล่าว หนุ่มแว่นนิรนาม
“ระ...เรียวโกะ...ชิ ไปก่อนละ!” หนุ่มใส่แว่นเอ่ยพร้อมกับวิ่งหนีไปดื้อๆ
“ชิ...เขามาทำอะไรที่นี่นะ..” เรียวโกะ พูดเหมือนจะรู้จักกับหนุ่มแว่นคนนี้ดี
“อ๊ะ...นีโอ คุง…”
“เอาอีกแล้ว..” นีโอ เอ่ย..

ครืนนนนน......
“เรียวโกะซัง! มากับฉันหน่อย!” เนเน่ พูดพร้อมเปิดประตู
“เห?...”
“มานี่!” เนเน่ พูดพร้อมดึงตัว เรียวโกะ ออกไปจากห้อง
“หวาๆ..เบาๆสิ ปล่อยฉันก่อน..หวา” เสียงเลือนหายไปพร้อมกับระยะทางของ เนเน่ และ เรียวโกะ

“เป็นอะไรของเค้าน้า...เนเน่ น่ะ” ชาน พูดขึ้นหลังทั้ง 2 เดินจากไป
“ฮึ...จริงๆน่าเธอนี่...” นีโอ อุทานในใจอย่างโล่งใจ

“กริ๊งๆ......ๆ” เสียงคาบเรียนในตอนบ่ายดังขึ้น..

“หวา...ลืมไปเลย เวลาหมดแล้วทั้งสอง..นั่นโดนครูสังคมทำโทษเน่!” นีโอ เอ่ยเบาๆ
“….เห...ทั้งสอง? นายรู้อะไรเกี่ยวกับทั้ง 2 เหรอ?” ชานเอ่ยถาม..
“มะ...ไม่มีอะไร..ฉันไปตามทั้ง 2 แปปนะเดี๋ยวมา” นีโอ พูดพร้อมวิ่งโด่ตามทั้ง 2 ไป
“…เป็นอะไรของพวกนั้นนะ?” ชาน พูดทิ้งท้าย...

“ตึกๆๆ..ๆ..” เสียงฝีเท้าของ นีโอ ที่รัวกระทบกับพื้นดินอย่างเร็วไว..

“ไปไหนของพวกเธอนะ!” นีโอ พูดพรางเร่งฝีเท้า
“นะ...นี่ปล่อยฉันได้แล้ว!...นะ...เนเน่!! ปล่อยซี้..” เสียงขอ เรียวโกะ ดังมาแต่ไกล
“อ่ะ...” นีโอหยุดเร่งฝีเท้าเพราะรู้ว่าทั้ง 2 ต้องอยู่แถวนี้

นีโอ เห็นทั้งสองคนอยู่หลังโรงยิมเขาหาที่ซ่อนเพื่อเฝ้าดูเหตุการ์ณอย่างลับๆล่อๆ

“นะ...นี่เธอลากฉันมาที่นี่ทำไมกันย่ะ..” เรียวโกะ ทำเสียงตะวัดเพราะวีนที่โดนลากมา
“ฉัน..ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องเธอหน่อย”
“เรื่องอะไรล่ะถ้าเกี่ยวกับ นีโอ ล่ะก็ฉันไม่รับรองนะ!”
“มะ...ไม่ใช่เรื่องนั้นนะ...ฉัน…ฉัน..”
“ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ!..จะ...จะได้ไหม...” เนเน่ พูดอย่างจริงใจ
“ฉะ...ฉันคิดว่าถ้าพวกเราเป็นเพื่อนกัน..จะดีกว่านี้..
“ฉะ...ฉันเหรอ...ฮะ...ฮึ” เรียวโกะ หันหน้าหนี
“ฉันน่ะ...ก็อยากมีเพื่อนเหมือนกัน” เรียวโกะเอ่ยเบาๆ...
“อะ..เอ๋!” เนเน่ ตกใจกับคำเอ่ยเบาๆของ เรียวโกะ
“ฉันน่ะ...ไม่ได้มีเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“เอ๋!...” เนเน่ เริ่มที่จะใจอ่อนไปกับคำพูดของ เรียวโกะ

นีโอ ก็ยังนั่งฟังทั้งสองพูดกันอยู่หลังต้นไม้อย่างเงียบๆ...

“ละ...แล้วพวกผู้หญิงพวกนั้นล่ะ..” เนเน่ ถามถึงพวกเพื่อนๆที่ เรียวโกะ มักจะอยู่ด้วยบ่อยๆ
“พวกนั้นน่ะ...ถึงจะเป็นเพื่อนก็จริงแต่...แต่...” เสียงของเรียวโกะเริ่มจะติดๆขัดๆ..
“ฉัน..ฉันน่ะไม่ได้รับการยอมรับจากพวกนั้นเลย!!” เรียวโกะ พูดพร้อมกับน้ำตาปริออกจากตา
“ฉันก็เป็นเพียงแค่...พวกที่เดินตามพวกนั้นนั้นแหละ...”
“ฉันน่ะ...ฉัน...ซิก...”
“ฉันเข้าใจ!” เสียงของ เนเน่ เอ่ยขึ้น
“อะ...เอ๋....ซิก..”
“ฉันนี่แหละจะเป็นเพื่อนให้เธอเอง...” เนเน่ ทำเสียงหนักแน่นและจริงใจ
“นะ...เนเน่นี่เธอ..ซิก”
เนเน่ เดินเข้าไปกอด เรียวโกะ อย่างอ่อนโยน และ นุ่มนวล
เรียวโกะ รอบอ้อมกอดของเนเน่ อย่างเต็มใจและทรุดตัวร้องไห้อยูที่ไหล่ของ เนเน่ พักหนึ่ง

“จริงๆน้า...” นีโอ พูดในใจเบาๆพลางยิ้มไปด้วย
“เฮ้ย!! แย่ล่ะสิเลยเวลาเรียนไป 30 กว่านาทีแล้วทำไงดี” นีโอ พูดในใจอย่างตื่นตระนก

นีโอ ไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาทั้งสองพร้อมกับลากตัวทั้งสองออกจากหลังโรงยิมอย่างรวดเร็ว!

“ว๊าย....” เสียงของทั้งสองตกใจที่ นีโอ พรวดพราดเข้ามาอย่างเร็วไว

ทั้งสองโดน นีโอ จูงมือและวิ่งแบบทั้งสองตามไม่ทันเลยทีเดียว

“น่ะ...นีโอ...นี่นาย...” เนเน่ เอ่ยปากขึ้นขณะที่โดนจูงมือ
“เอาไว้ทีหลังฉันจะเล่าให้ฟังล่ะกัน”
“นะ...นีโอคุง..มาได้ยังไงเนีย!” เรียวโกะ ถามด้วยความประหลาดใจที่โดนจูงมือ
“เถอะน่า....เอาไว้ทีหลังมีหวังพวกเราตายแน่!!” นีโอ พูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ย้ากกกกกก....”
“อ่ะ....ไปช้าๆหน่อยสิฉันวิ่งตามไม่ทันแล้ว!!”
“นะ...นีโอคุงงง...”

เสียงหายไปกับทางวิ่งของ นีโอ กับ เนเน่ และ เรียวโกะ อย่างช้าๆ...

“แฮก.....แฮก..........” เสียงหอบของ นีโอ ที่วิ่งสุดชีวิตจนมาถึงหน้าห้องเรียน
“แฮก...ๆ..ระ...รอด้วย...สิ นีโอ” เสียงหอบของ เนเน่ และ เรียวโกะ ก็ตามกันมาติดๆ

“ครืนนน...ตึง..” เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น

“ขะ..ขอโทษด้วยครับที่ผมมาสาย!” เสียงของ นีโอ ดังลั่นห้อง
“หา...” เสียงของครูสังคมที่กำลังเขียนรายระเอียดลงในกระดาน
“คือ..ผมกับ เนเน่ และ เรียวโกะ ไปช่วยงานครูพละมาครับ!!” นีโอ โกหกซึ่งๆ
หน้าโดยไม่เปิดโอกาสให้ เนเน่ และ เรียวโกะพูดแม้แต่คำเดียว

“โกหก!!” เสียงของเพื่อนทั้งห้องดังขึ้น
“ตึง!” เสียง นีโอ ล้มลงกับพื้นอย่างแรง

“เอาล่ะพอกันได้แล้ว..ยังไงพวกเธอก็มาสายไป 30 กว่านาทีแล้วครูจะลงโทษพวกเธอให้ไปยืนหน้าห้องแล้วกัน”
ครูสังคม สั่งให้ นีโอ เนเน่ และ เรียวโกะไปยืนหน้าชั้นเรียน

“หวา...จนได้..ฮือ...” เสียงของ นีโอ เริ่มซึมๆที่โดนยืนหน้าห้องเป็นครั้งแรก
“เอาน่า แค่นี้เองไม่เห็นเป็นอะไรเลยนิ”
“แค่ได้อยู่กับ นีโอคุง ก็สบายใจแล้วล่ะ~” เรียวโกะ เริ่มจะเป็นปกติแล้ว
“ไม่ต้องมาย้ำกันเลย!!โธ่ โดนหักคะแนนอีกล่ะสิทีนี้”
“เอาน่าอย่างน้อยก็ได้อยู่กับ นีโอคุง คิก คิก”
“นะ...นี่เธออย่าพูดอย่างนั้นสิคนอื่นรู้หมด!” เนเน่ เอ่ย ย้ำ
“จ้าๆ..” เรียวโกะ ทำท่าอารมณ์ดี

“เฮ้อ...พวกเธอนี่จริงๆน้า...” นีโอ พูดพลางยิ้มบางๆ
“ฮ่ะๆ..ฮะ..” เสียงหัวเราะของทั้งสามดังขึ้นอยู่นอกห้องเรียนด้วยความสนุกสนาน

เวลาผ่านไปหมดคาบบ่ายแล้วเข้าสู่ช่วยเย็น นีโอ และ สาวๆ ทั้งสองก็ถูกครูสังคมปล่อยจากการรับโทษ...
โดยที่ทั้งสามรู้สึกว่ามันไม่ใช่เป็นการลงโทษซักเท่าไหร่..

“เฮ้อ!!...” เสียงถอนหายใจของ นีโอ ขณะที่ครูประจำห้องกำลังโฮมรูม
“เป็นอะไรของนายน่ะ...” เนเน่ เหงยหน้าจากโต๊ะด้านหลังมาถาม นีโอ
“อ๊ะ...เออ..ไม่มีอะไรน่ะ..” นีโอ ตอบ
“อืมก็ดีแล้ว..”
“เออ..จริงสิ...เมื้อเช้าเธอไปไหนมาน่ะ” นีโอ ถามเรื่องที่ค้างคาใจ
“นะ...นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” เนเน่ พูดพร้อมหันหน้าหนีไปโต๊ะของตัวเอง
“สวัสดีจ้า นีโอคุง~” เสียงอันคุ้นหูดังขึ้นข้างๆ นีโอ
“เฮ้ย....เธอ...” นีโอถึงจกับตกใจเพราะเพื่อนข้างๆของเขาเปลี่ยนไปเป็น...
“เรียวโกะ! เธอมาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ!” เนเน่ ชิงถามแทน
“แฮ่ะๆ...ฉันขอแลกที่กับ “มารุ”ซัง น่ะจ๊ะ” เนเน่ ตอบพร้อมกับหันหน้าไปทาง มารุ ที่อยู่เกือบติดผนังห้อง

เมรุ ชูนิ้วโป้งขึ้น พร้อมยิ้มฟันเป็นประกาย “ปิ้ง~!”
นีโอ ถึงกับหน้าซีดที่มีสาวสวยมาประคองถึงที่!

“ฮึฮึฮึ....ฉันไม่ยอมให้แกได้ทั้งสองคนไปหรอก!!” เสียงอันคุ้นหู ดังขึ้นจากด้านหน้าของ นีโอ

“ชะ...ชาน!!!” เสียงของนีโอเปลี่ยนเป็นตกใจอีกทีหนึ่ง
“ฉันจะมาเฝ้าแกเอง ฮึฮึฮึ และแกต้องเล่าเรื่องเมื่อตอนบ่ายให้ฟังด้วย!” ชาน ทำตาเขม่นไปทาง นีโอ
“โธ่...จะขนกันมาทำมเนี๊ย!” นีโอ พูดในใจ
“นี่...ตรงนั้นน่ะฟังครูบ้างไหม อย่าคุยกันตอนครูอธิบายสิ..” เสียงครู ฮิซาชิ เตือนพวก นีโอ ให้เงียบๆ
“คะ...โขโทษครับ” นีโอขอโทษแทนเพื่อนๆ

เวลาผ่านไปถึงเวลาต้องกลับบ้านแล้ว...นีโอ ชิงวิ่งกลับบ้านก่อนที่จะโดนชานยำเละ...
ทันใดนั้นขณะที่เขาวิ่งมี ชายใส่แว่นถือถุงบางอย่าง เดินออกมาจากปากซอย ทันใดนั้น
“พลั๊ก...!!”

“อูย..ขะขอโทษ ครับ” นีโอ ไม่รอช้าชิง ขอโทษ ก่อน
“มะ...ไม่เป็นไรครับ เอ๋...นาย”
“น่ะ...นาย”
“คนเมื่อตอนกลางวันนิ!” นีโอประหลาดใจที่ได้พบกับหนุ่มแว่นเมื้อตอนกลางวัน
“นะ...นีโอ อุบ” ชายแว่นเผลอเอ่ยชื่อ นีโอ ไป
“นายรู้จักฉันด้วยเหรอ...” นีโอ ถามอย่างประหลาดใจที่หนุ่มแว่นรู้จักเขา
“มะ...ไม่ใช่หรอกเห็นเพื่อนในห้องพูดถึงนายบ่อยๆน่ะ แฮ่ะๆ” หนุ่มแว่นแก้ตัวไปซึ่งๆ
“งั้นเหรอ..”
“ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับผมชื่อ “ซากิ” ครับยินดีที่ได้รู้จักครับ” หนุ่มแว่นแนะนำตัว
“เออ...ฉัน นีโอ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” นีโอ รับตอบ
“งั้นผมไปก่อนนะ นีโอคุง ไว้เจอกันแล้วกัน” ซากิ หรือ หนุ่มใส่แว่น วิ่งหายไปตามทาง
“เป็นอะไรของเค้าน้า...เอ๋..” นีโอพูดพลางเห็นถุงของที่ ซากิ ทำตกไว้เมื่อตอนชนกัน
“เฮ้อ...ลืมของไว้อีกล่ะสิ...ไงดี.....เก็บไว้ก่อนแล้วกัน” นีโอพูดพลางเก็บถุงขึ้นมา
และเขาแหงนดูของในถุงพบว่า!!

“จะ...เจ้านี่มัน!!” นีโอ ทำสีหน้าเคร่งเครียดกับของที่อยู่ในถุง


“เจ้านี่มะ...มัน..คะ...คือ....”



end..family Day

จองเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!

จองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง